Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Έναρξη της παρουσίας της, στον οικονομικό και κοινωνικό χώρο της Γορτυνίας, έκανε η «Γορτυνίας Γη»





Tην Τετάρτη το απόγευμα 27 Νοεμβρίου στην αίθουσα του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών παρουσιάστηκε η συλλογική πρωτοβουλία για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Γορτυνίας η «Γορτυνίας Γη» . H Διοικούσα Επιτροπή παρουσίασε την επίσημη αναγγελία της ίδρυσης του φορέα και των πρώτων δράσεων αυτής της ιστορικής πρωτοβουλίας, που ξεκίνησε τον περασμένο Απρίλιο στα Λαγκάδια από 30 φιλοπρόοδους συμπατριώτες.

Η Διοικούσα Επιτροπή αποτελείται από :

  • Παρασκευάς Παρασκευόπουλος, οικονομολόγος-σύμβουλος ανάπτυξης, Πρόεδρος 
  • Γιώργος Αναστόπουλος, χημικός – παραγωγός αγροτικών προϊόντων, Γενικός Γραμματέας, 
  • Μάκης Παπούλιας, επιχειρηματίας παραδοσιακών προϊόντων «ΑΡΚΑΔΙΑΝΗ», Αντιπρόεδρος, 
  • Μπάμπης Μπαξεβάνος, επιχειρηματίας παραδοσιακών προϊόντων «ΛΟΥΣΙΟΣ», Ταμίας, 
  • Ελένη Παπαγιάννη, σύμβουλος επικοινωνίας, Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων
  • Τα Μέλη: 
  • Θόδωρος Κακούρης, ιχθυέμπορος, 
  • Θανάσης Μανιάτης, ξενοδόχος,
  •  Κώστας Νικητόπουλος, επιχειρηματίας, 
  • Κυριάκος Τσαφαράς, επιχειρηματίας.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΕ ΜΕΛΛΟΝ για τη Γορτυνία !!!


 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗ Δ.Ε. ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ !!!!




Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΣΠΑΘΑΡΙΩΤΙΚΟ ΝΕΟ


ΣΠΑΘΑΡΙΩΤΙΚΟ  ΝΕΟ !!!

Μία από τις εταιρείες της οικογένειας του Συμπατριώτη μας Βιομηχάνου Δημητρίου Πέτσα  η  DIMA S.A.www.ladima.gr ) πρόκειται σύντομα να λειτουργήσει νέο κατάστημα στο Πύργο Ηλείας. 

Συγχαρητήρια στην οικογένεια!!!! και σύντομα να βρεθούμε στα εγκαίνια !!!! Καλές δουλειές από καρδιάς !!!!
  

ΑΡΚΑΔΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΚΗΔΕΙΑ




  Απεβίωσε η Συμπατριώτισσα μας  Βαρβάρα Αγγελακοπούλου σύζυγος Ιωάννου.

       Η νεκρώσιμος ακολουθία ετελέσθει στο Αγαπημένο μας χωριό  όπου και  ετάφει. 

Τα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους και συγγενείς !!!!


Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Κώστας Νίτσος: Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως τα έζησα



ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ  &  ΦΙΛΟΥ  ΚΩΣΤΑ ΝΙΤΣΟΥ


ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κώστας Νίτσος : Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως τα έζησα
Γιος φωτογράφου, που μεταδόθηκε και στον ίδιο  το μικρόβιο, ο 18χρονος νεαρός τότε επιδίωξε να βρεθεί στο κέντρο των γεγονότων. Συνεπαρμένος από το εξεγερσιακό κλίμα των ημερών, έβγαζε φωτογραφίες, απαθανατίζοντας στιγμές «από τα πλέον συγκλονιστικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας», όπως αναφέρει. Τα ντοκουμέντα αυτά τα πλήρωσε στη συνέχεια με άγριο ξύλο στα υπόγεια της Ασφάλειας, ξύλο που του άφησε μόνιμη βλάβη.

Η άγνωστη ιστορία του 18χρονου, που έφερε με αυτοθυσία, τα ασθενοφόρα 

στο Πολυτεχνείο...

Μια συγκλονιστική μαρτυρία. 1973 – 2013, 40 χρόνια μετά.

       Αποφοίτησα από το εξατάξιο Γυμνάσιο Τροπαίων Αρκαδίας, τον Ιούνιο του έτους 1972 Στη συνέχεια πήγα στην Αθήνα με σκοπό να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις στην γυμναστική ακαδημία, που ήταν το όνειρο μου.
      Ήρθε όμως ο Νοέμβρης του '73 του οποίου οι μέρες έμελλε να μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Ήταν οι μέρες του αγώνα και της εξέγερσης , μέρες και ώρες συγκλονιστικές με αποκορύφωμα την Παρασκευή 16/11/72.            
     Βρισκόμουν στη κεντρική είσοδο επί της οδού Πατησίων, το τι συνέβαινε την μέρα αυτή, μόνο αν το ζούσες θα μπορούσες να το καταλάβεις. Το βράδυ η ένταση κορυφώθηκε και κατά τις 21,00 περίπου κτυπήθηκε ο διπλανός μου από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή που βρισκόταν στα κτήρια απέναντι από το Πολυτεχνείο. Τραυματίστηκε πάνω από το μέτωπο και μάλιστα επειδή του έφυγε μια τούφα από τα μαλλιά μαζί με δέρμα, αιμορραγούσε ασταμάτητα. 
      Παρ’ όλο που προς στιγμή τρόμαξα πολύ επειδή σκέφτηκα πως θα μπορούσε να ήμουν εγώ στη θέση του, τον πήρα αγκαλιά μπήκαμε στο Πολυτεχνείο και ανεβήκαμε στον 1ο όροφο σε μια μεγάλη αίθουσα όπου υπήρχαν πολλοί τραυματίες και τους δίνονταν οι πρώτες βοήθειες. 

     Τα μεγάφωνα εκλιπαρούσαν για γιατρούς και ασθενοφόρα, τα συναισθήματα μου, από αυτά που ζούσα ήταν έντονα και έχοντας επαρχιώτικο τσαγανό και την ορμή της νιότης αποφάσισα να δράσω. 
    Σκέφτηκα να πάω στο Ρυθμιστικό Νοσοκομείο που έμαθα πως εφημερεύει για να ζητήσω βοήθεια. Όταν έφθασα εκεί, έξω από τα εξωτερικά ιατρεία συνάντησα 5-6 οδηγούς ασθενοφόρων να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. 
   Τους ικέτεψα να πάνε γρήγορα στο Πολυτεχνείο γιατί υπάρχουν πολλοί τραυματίες που χρειάζονταν βοήθεια.

   Κάποια στιγμή ένας οδηγός μου λέει: “Εκεί είναι το ασθενοφόρο, παρ’ το και πήγαινε ”

    Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος ή το θράσος καλύτερα, 18 χρονών παιδί, μπήκα στο όχημα και ξεκίνησα. 

    Αυτό ήταν έγινε η αρχή και τότε ακολούθησαν και τα άλλα. Αφού μεταφέραμε αρκετούς τραυματίες, στο τρίτο δρομολόγιο στο προαύλιο του Ριθμιστικού μας περίμενε μια ομάδα περίπου 20 αστυνομικών και ο επικεφαλής, δείχνοντας προς εμένα είπε: “Αυτός είναι”. Τότε όρμησαν κατά πάνω μου και με κτυπούσαν με τα γκλοπ με μανία. 

     Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκεσε αυτό γιατί μετά από κάποια στιγμή έπαθα πλήρη αναισθησία. Ευτυχώς για καλή μου τύχη περνούσε ένας γιατρός που σχολούσε με το αυτοκίνητο του, VW σιελ χρώματος. Βλέποντας τι συνέβαινε, κατέβηκε και τους λέει, “αμάν ρε παιδιά τον σκοτώσατε τον άνθρωπο “. 
     Με πήρε από τα χέρια τους μισοαναίσθητο και αφού με έβαλε στο αυτοκίνητο του μου λέει ότι επειδή δεν μπορώ να σε βοηθήσω εδώ θα σε πάω σε μια κλινική που ξέρω να σε βοηθήσουν εκεί. Ήταν κατεβαίνοντας δεξιά την Λεωφόρο Αλεξάνδρας πριν φτάσουμε στο πεδίο του Άρεως. Εκεί δέχθηκα τις πρώτες βοήθειες και ενώ θέλησαν να με κρατήσουν για περαιτέρω εξετάσεις, εγώ ακούγοντας τα μεγάφωνα του πολυτεχνείου και τις ερπύστριες των τανκς που πήγαιναν προς τα εκεί, έφυγα αδιαφορώντας για την κατάσταση της υγείας μου. 

    Έφτασα την ώρα που το τανκ έσπαζε την πόρτα και επικρατούσε μεγάλος πανικός. Μπήκα μέσα, κρύφτηκα σε μια γωνία και περίμενα να δω τι θα γίνει.      Τελικά κυνηγημένοι από τους αστυνομικούς, φύγαμε προς διάφορες κατευθύνσεις. 

   Δυστυχώς για μένα, ενώ πήγαινα προς την πλατεία Κάνιγγος στην διασταύρωση Τζωρτζ και Σολωμού με συνέλαβαν και με οδήγησαν σε μια κλούβα της αστυνομίας, η οποία βρισκόταν έξω από το Υπουργείο Εμπορίου. Υπεύθυνος εκεί ήταν ένας αστυνομικός με τον οποίο πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο Τροπαίων και το μικρό του όνομα ήταν Ανδρέας. Προς στιγμήν πίστεψα ότι στάθηκα τυχερός και θα την γλιτώσω, δυστυχώς όμως γύρισε προς τα εμένα και μου είπε τα εξής: «Εσύ εδώ ρε κωλ…; Μας ξεφτίλισες, καλά να πάθεις ότι και αν πάθεις από εδώ και πέρα»
      Με άφησε και έφυγε. Κάθισα σε ένα κάθισμα και κατάλαβα ότι τώρα άρχιζαν τα πιο δύσκολα. 

   Από εκεί μας πήγαν στην Γενική Ασφάλεια στην Μεσογείων. Μπαίνοντας, αριστερά από την πόρτα, υπήρχαν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο. Σε κάθε σκαλοπάτι στέκονταν δυο αστυνομικοί και ενώ μας κατέβαζαν προς το υπόγειο, το ξύλο έπεφτε ασταμάτητα. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα και μας διέταξαν να βγάλουμε όλα τα ρούχα μας, ακόμα και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας. Μου βρήκαν και μια φωτογραφική μηχανή, αφού δεν είχα προλάβει να την εξαφανίσω, με διάφορες φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις. Περιμέναμε αρκετή ώρα, μέχρι να αποφασιστεί τι θα κάνουν με τον καθένα μας. 

    Με ανέβασαν τελικά στον πέμπτο όροφο και με έβαλαν μόνο μου σε κάποιο κελί. Υπήρχαν αστυνομικοί στον διάδρομο και κάπου κάπου έμπαινε κάποιος από αυτούς και με κτυπούσε με κλωτσιές σε όλο μου το σώμα. 

   Κάποια στιγμή και αφού πονούσα αφάνταστα, ζήτησα να πάω τουαλέτα. Άκουσα αρκετά κοσμητικά επίθετα και αρνήθηκαν να με πάνε. Τότε άρχισα να χτυπάω την πόρτα και να ουρλιάζω, μην αντέχοντας άλλο, οπότε κάποιος αστυνομικός αποφάσισε να με πάει και η λεκάνη, αντί για ούρα, γέμισε με κατακόκκινο αίμα. 

      Ενημέρωσε για αυτό τους ανωτέρους του και αφού έφεραν τα ρούχα μου, με πήγαν με περιπολικό στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και έγινε εισαγωγή μου. Έμεινα όλο το βράδυ φρουρούμενος, αλλά το πρωί κάποιοι από τους νοσοκόμους με φυγάδευσαν κρυφά και με πήγαν στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός χωρίς να γίνει εισαγωγή, αφού γινόταν παντού έλεγχος σε όλους τους τραυματίες. 
    Έμεινα 10 ημέρες στο ισόγειο δεξιά σε θάλαμο με ηλικιωμένους για να μείνω απαρατήρητος. Οι γιατροί μαθαίνοντας για την περίπτωση μου, έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Πήρα εξιτήριο με αιτιολογία «Αιματουρία συνέπεια κακώσεως κατά της αριστερής νεφρικής χώρας». 

   Μετά από όλα αυτά, αναγκάστηκα να φύγω κρυφά από την Αθήνα και να επιστρέψω στα Τρόπαια. Ο τότε διοικητής του αστυνομικού τμήματος μου ζήτησε για να μην δοθεί συνέχεια στο θέμα μου, να μείνω κλεισμένος στο σπίτι μου και χωρίς επαφές με τους συγχωριανούς μου.   

Από τα γεγονότα αυτά και μετά, η ζωή μου ανετράπη με σοβαρή βλάβη της υγείας μου, την οποία μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να επανορθώσω. 

    Πιστεύω ότι τότε πρόσφερα κάτι σημαντικό μα ποτέ δεν ζήτησα κάποια ανταμοιβή, παρά μόνο μια αναγνώριση. Το λέω αυτό διότι πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής.  

    Εντελώς τυχαία βρέθηκα με κάποιο φίλο μου γιατρό στο γραφείο του διοικητού του κρατικού νοσοκομείου κου Ανωμερίτη. 

     Εκεί υπάρχει βιβλίο καταγραφής εισαγωγών που έγιναν την 17/11/1973. Στον αριθμό 37 είναι καταγεγραμμένη η περίπτωση μου και το όνομα μου, το επίθετο μου και όλα τα λοιπά στοιχεία. Το φωτογράφισα με το κινητό μου τηλέφωνο και ζήτησα ή μάλλον παρακάλεσα τον συγκεκριμένο διευθυντή μιας απόδειξης αυτού, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο αλλά βεβαίωσης για όσα πιο πάνω αναφέρω. Όσο και αν παρακάλεσα δεν βρήκα καμία ανταπόκριση και μάλιστα με έκανε να καταλάβω ότι αυτά που έκανα την εποχή των γεγονότων αυτών ήταν γι’ αυτόν λάθος. Έφτασα μέχρι τον συνήγορο του πολίτη, μήπως καταφέρω κάτι, αλλά μάταια. 

   Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν τότε να ξεπεράσω όλα αυτά που μου συνέβησαν. 

   Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά ήλπιζα εάν κάποιος από αυτούς που διαβάσει την επιστολή μου αυτή και θυμηθεί την περίπτωση μου ας επικοινωνήσει μαζί μου. Θα μου δώσει χαρά και συγκίνηση τεράστια. 

  Δεν κρατώ καμία κακία σε όσους τότε με πίκραναν. Ίσως δεν φταίνε τόσο αυτοί, αλλά η κατάσταση που τότε επικρατούσε.



Η ιστορία του Κώστα Νίτσου το Νοέμβρη 1973, 18χρονο παιδί τότε !!!

Αυτό το στεφάνι με κλάδους ελιάς,  η τιμή από εμάς Κώστα !!!

Η πολιτεία όμως; 






Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

ΕΚΔΗΛΩΣΗ του ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ μας ΣΥΛΛΌΓΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΣΠΑΘΑΡΙΩΤΩΝ ΣΑΜΟΥ "Ο ΑΓΙΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ"

  



                   Πιστοί πάντα στις παραδόσεις τους οι Σπαθαριώτες της Σάμου που ζουν στην Αθήνα με διοργανωτή  το Σύλλογό τους (τον Σύλλογο Απανταχού Σπαθαριωτών Σάμου "Ο Άγιος Ταξιάρχης" ) συγκεντρώθηκαν και φέτος για να γιορτάσουν τον Πολιούχο Άγιο του χωριού τους, τον Άγιο Ταξιάρχη
                  Η γιορτή περιελάμβανε, αρτοκλασία στον Ιερό ναό των Ταξιαρχών που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς στην Αθήνα.
Εν συνεχεία η εκδήλωση μεταφέρθηκε απέναντι από τον Ιερό ναό στο Δουρίδειο Ίδρυμα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Εκεί μοιράστηκε στο κόσμο το Πατροπαράδοτο έδεσμα που ονομάζεται "γιορτή ή κεσκέκι" κι άλλα φαγητά, ούζο και κρασί Σαμιώτικο και στήθηκε γλέντι με ζωντανή ορχήστρα την οποία αποτελούσαν:

  • Ακορντεόν ο Σπαθαριώτης Σάμου Μιχαλάκης Κωνσταντίνος
  • Κιθάρα ο Τσόγκας Σωτήρης
  • Μπουζούκι ο Παπαπαναγιώτου Άγης, και στο
  • Τραγούδι η Ιουλιέτα Καραπατάκη
Όλα τα έξοδα ήταν χορηγία του Συμπατριώτη και πάντα οικονομικού χορηγού Μανώλη Αποστόλου.
Ο φίλος και ικανότατος Πρόεδρος του Συλλόγου Κώστας Αγγελής στην ομιλία του καλωσόρισε όλους όσους παρευρέθηκαν  και τίμησαν την γιορτή τους. Πέραν των άλλων όσων είπε, στο τέλος της ομιλίας του, παρουσίασε το βιβλίο που έγραψε ο Συμπατριώτης τους Δικηγόρος Μανώλης Γλυφός με τίτλο "Σπαθαραίων ιστορικά και παράδοση" και τον οποίον κάλεσε στο βήμα όπου και τον τίμησε με τιμητική πλακέτα για τη προσφορά του και το έργο του.
        Εκατό βιβλία αγόρασε και πρόσφερε δωρεάν ο χορηγός τους Μανώλης Αποστόλου τον οποίο ο Πρόεδρος ευχαρίστησε για την μεγάλη του αγάπη προς το χωριό του, προς το Σύλλογο και για τις Οικονομικές του Ενισχύσεις σε όλες τις εκδηλώσεις τους.

Στην εκδήλωση παρευρέθησαν:
  • ο Πολιτευτής Σάμου κος Τροβάς Παναγιώτης
  • μέλη Δ.Σ. άλλων Συλλόγων της Σάμου
  • ο Σαμιώτης ηθοποιός Γιάννης Μόρτζος
  • ο πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Σπαθαριωτών Αρκαδίας "ο Άγιος Δημήτριος" και Γενικός Γραμματέας της Πανελλαδικής Ένωσης Αρκάδων Πάνος Αναγνωστόπουλος
  • το Σύλλογό μας εκπροσώπησε η Αντιπρόεδρος Γιώτα Αναγνωστοπούλου
  • η πρώην Αναπλ. Γραμματέας του Συλλόγου μας Φρόσω Κωσταρά - Ξηρομερίτη
  • και  η αίθουσα γεμάτη με Σαμιώτες Σπαθαραίους - άνδρες και γυναίκες.    
Λίγα λόγια για τη γιορτή ή κεσκέκι :
Το κεσκέκι είναι ένα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων. Φαίνεται να προέρχεται απ' τις αρχαιοελληνικές ταυροθυσίες. Κατά την χριστιανική περίοδο επηρεάστηκε από τα χριστιανικά κοινόβια και διαδόθηκε με παραλλαγές σε διάφορες περιοχές της μικράς Ασίας και μετεξελίχθηκε σε λατρευτικό και γαμήλιο έθιμο. Από κει ήρθε και στη Σάμο.
  Η παρασκευή του διαρκεί ένα ολόκληρο βράδυ προκειμένου να είναι έτοιμο την επόμενη μέρα.
Φέτος η παρασκευή του έγινε στη Παιανία στο σπίτι του Αντώνη Μερμελέγκα, ο οποίος κάθε χρονιά διαθέτει το σπίτι του προκειμένου να συνεχίζεται η Παράδοση αυτή και να αναβιώνετε το έθιμο των Σπαθαραίων στην Αθήνα.
Το κεσκέκι φτιάχνεται από γίδα - σιτάρι - κρεμμύδια και ελαιόλαδο. Τα υλικά τοποθετούνται σ' ένα ή πολλά καζάνια, ανάλογα με τη ποσότητα και βράζει πάρα πολλές ώρες.
Ο παρασκευαστής έρχεται από το Χωριό τους  γι' αυτό το σκοπό και είναι ο Μανώλης Παπανικολάου.
Οι γυναίκες του Συλλόγου κι όχι μόνο, με πρώτη την ακούραστη Πατρίτσια Μερμελέγκα, αδελφή του Αντώνη, βοηθούν στο στήσιμο μιας υπέροχης βραδιάς με φαγητό - ποτό και πολύ χορό.
Τα τελευταία χρόνια, όπως και φέτος,  πάντα είναι παρόν σ' αυτήν την εκδήλωση ο πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου μας Πάνος Αναγνωστόπουλος

 Φωτογραφίες από τη παρασκευή και την εκδήλωση

Παρασκευή Κεσκέκι
ο μάγειρας Mανώλης Παπανικολάου

Μανώλης Παπανικολάου & Πατρίτσια Μερμελέγκα



Ο Πρόεδρος Κώστας Αγγελής






Εκδήλωση



ο Πρόεδρος Κώστας Αγγελής 

από αριστερά: ο Πρόεδρος Κώστας Αγγελής - ο δικηγόρος  Μανώλης Γλυφός

από αριστερά: ο Πρόεδρος Κώστας Αγγελής κι ο  δικηγόρος  Μανώλης Γλυφός

από αριστερά: ο Πρόεδρος Κώστας Αγγελής απονέμει τιμητική πλακέτα
 στο δικηγόρο  Μανώλη Γλυφό

το βιβλίο που έγραψε ο Μανώλης Γλυφός

Συγχαρητήρια και του χρόνου φίλοι και φίλες Σπαθαραίοι της Σάμου !!!!



ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΚΗΔΕΙΑ

   


        Απεβίωσε  στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου και σε ηλικία 85 ετών η Συμπατριώτισσα μας   Διονυσία (Νιόνια) Βασ. Πέτσα  (μητέρα του Συμπατριώτη μας Βιομηχάνου Δημητρίου Πέτσα) μία βδομάδα μετά το Θάνατο της αγαπημένης της κόρης Βασιλικής
       Βαρύ το χτύπημα για τους οικείους με δύο θανάτους σε μία βδομάδα!


     
    Η μάνα, που μέσα στη φτώχεια που ζούσε , έδιωξε το παιδί της το Δημήτρη, μικρό δεκατετράχρονο αγόρι από το χωριό για τη μεγάλη πολιτεία, την Αθήνα, ώστε να βρει τη τύχη του. Ο Δημήτρης με την ευχή της μάνας του και τις συμβουλές της έφυγε για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον. Πάλεψε, δούλεψε σκληρά με οδηγό πάντα την ευχή και τις συμβουλές της και πρόκοψε. Πρόκοψε και έγινε αυτός που είναι σήμερα. Ένας μεγάλος και σημαντικός  βιομήχανος, που τιμά το χωριό του και την οικογένειά του. Ένας σωστός και πετυχημένος άνθρωπος με μια υπέροχη  και πετυχημένη οικογένεια. 
      Κλείνουμε το γόνυ στη θειά Νιόνια και με ένα δάκρυ να τρέχει στο πρόσωπό μας τις ευχόμαστε  "ΚΑΛΟ  ΤΑΞΙΔΙ"  &  ΑΙΩΝΙΑ  ΤΗΣ   Η  ΜΝΗΜΗ.

κι ένα τραγούδι που θα της αφιέρωνε ο Δημήτρης γι'  αυτό της το ταξίδι !!!!


       Η νεκρώσιμος ακολουθία τελέσθηκε  στο Αγαπημένο της κι Αγαπημένο μας χωριό  όπου και  ετάφει. 






"ΕΜΕΙΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΣΒΕΣΤΟ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΑΜΕ         ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ  &  ΣΕΒΑΣΤΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΑ ΘΕΙΑ ΝΙΟΝΙΑ "


  •  Θερμά  συλλυπητήρια στους οικείους  και  συγγενείς.