ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΟΡΤΥΝΙΑ
ΑΡΚΑΔΕΣ
Νομοθέτες και ποιητές της Αρκαδίας:
Διοφάνης, Αριστόδημος, Φιλοποιμήν, Αριστώνυμος, Κλέανδρος, Κερκίδας κλπ.
Επίσης, από τη Μαντινεία της Αρκαδίας, ήταν και η Διοτίμα, η οποία κατατάσσεται στους σοφούς, μας αναφέρει στο Συμπόσιο ο Πλάτων.
Επίσης, από τη Μαντινεία της Αρκαδίας, ήταν και η Διοτίμα, η οποία κατατάσσεται στους σοφούς, μας αναφέρει στο Συμπόσιο ο Πλάτων.
Ποιητές:
Ο Φέρμης από το Μαίναλο, ο Αρίσταρχος από την Τεγέα, η Αντύπη, ποιήτρια από την Τεγέα, της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η αγροτική ζωή, ο Παγκράτης, ο Αγαθύλης.
Ο Φέρμης από το Μαίναλο, ο Αρίσταρχος από την Τεγέα, η Αντύπη, ποιήτρια από την Τεγέα, της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η αγροτική ζωή, ο Παγκράτης, ο Αγαθύλης.
Ιστορικοί:
Ο Δημοκλής Ε’ αιώνας π.Χ., ο Αρίστυπος και ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης.
Ο Πολύβιος μαζί με την αγρότισσα ποιήτρια Αντύπη, χαρακτηρίζονται ως τα δύο μεγάλα πνευματικά τέκνα, που ανέδειξε η Αρκαδία.
Ο Δημοκλής Ε’ αιώνας π.Χ., ο Αρίστυπος και ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης.
Ο Πολύβιος μαζί με την αγρότισσα ποιήτρια Αντύπη, χαρακτηρίζονται ως τα δύο μεγάλα πνευματικά τέκνα, που ανέδειξε η Αρκαδία.
Στο χώρο του αθλητισμού, επίσης πολλοί ήταν οι καταγόμενοι απ’ την Αρκαδία, τιμώντας με τις διακρίσεις τους τον τόπο. Συγκεκριμένα, οι Αρκάδες στους μεγάλους πανελλήνιους αγώνες, ήταν απ’ τους πρώτους στη βαθμολογία. Πέρα από τους νικητές στα Λύκαια, που θεωρούνται ως οι αρχαιότεροι αγώνες, αναφέρονται αρκετοί νικητές αθλητές στους πανελλήνιους αγώνες και ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς. Αναφέρονται οι εξής: Αραχίων από τη Φυγαλία Θουρυκίδας και Ατεσίλας από τη Μεγαλόπολη, Τέλλων, Ενθυμένης, Δεξαμενίδας, Ξενοκράτης, ενώ από δύο φορές Ολυμπιονίκες υπήρξαν οι κάτωθι: Ανδροσθένης, Δημάρετος και Θεόπομπος.
Σε επίπεδο Τέχνης η Αρκαδία ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες, κυρίως στο χώρο της Αρχιτεκτονικής.
Σε επίπεδο Τέχνης η Αρκαδία ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες, κυρίως στο χώρο της Αρχιτεκτονικής.
ΓΟΡΤΥΝΙΟΙ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821
Αναγνωστόπουλος Πάνος
Ο Πάνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη Νεμνίτσα (Μεθύδριο) της Αρκαδίας. Πρίν την επανάσταση του 21 ήταν πλούσιος δημογέροντας. Μετά την κήρυξη της επανάστασης έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα, προσφέροντας μάλιστα όλη την περιουσία του. Συμμετείχε σε πολλές μάχες, ενώ διακρίθηκε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, στα Δερβενάκια και στην πολιορκία του Ναυπλίου (1823). Στην εμφύλια διαμάχη ήταν αντίπαλος του Κολοκοτρώνη. Συμμετείχε επίσης σε αρκετές μάχες στην Πελοπόννησο κατά την εισβολή του στρατού του Ιμπραήμ. Από τη στιγμή μάλιστα που αιχμαλωτίστηκε η κόρη του Χριστίνα, σκότωνε όποιoν Αιγύπτιο συλλάμβανε. Το 1825 έγινε αντιστράτηγος. Αργότερα κατατάχτηκε στη Φάλαγγα με το βαθμό του λοχαγού. Το 1832, στο διάστημα της πολυαρχίας, υποστήριξε ενεργά τον Κολοκοτρώνη και το γιο του Γενναίο, και τους αντιπροσώπευσε σε πολλές επαρχίες
Π. Αρβαλής
Ο Παναγιώτης Αρβαλής, μαζί με τους αδελφούς Σέκερη υπήρξε από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες των Αρκάδων Φιλικών. Καταγόταν από το χωριό Λάστα της Γορτυνίας. Ευκατάστατος έμπορος, μυήθηκε σε ηλικία 40 χρονών από τον Νικηφόρο Παμπούκη, στις 10 Φεβρουαρίου 1819. Στη συνέχεια αφιερώθηκε στην οργάνωση της Εταιρίας στην Τριπολιτσά, εγκαταλείποντας τις εμπορικές του δραστηριότητες. Εξαιρετικά ενεργητικός, παράτολμος και αποτελεσματικός κατήχησε πολλούς στη Φιλική Εταιρία στην Τρίπολη και αλλού. Δεν δίσταζε να κινείται κάτω από τα μάτια των αρχών και απέκτησε μεγάλη φήμη για την δραστηριότητα και την τόλμη του. Μεταξύ άλλων, εμύησε τους Γ. Σισίνη, τον Ασημάκη Φωτήλα, τον επίσκοπο Βρεσθένης και τους δασκάλους Γ. Δημητριάδη και Μ. Κούκα. Στη Φιλική Εταιρεία προσέφερε 500 γρόσια.
Με την κήρυξη της επανάστασης ο Αρβαλής έλαβε ενεργό μέρος σ' αυτήν. Συμμετείχε στην νικηφόρο μάχη στο Λεβίδι σαν επικεφαλής του πρώτου βορεινού στρατιωτικού Σώματος Τριπολιτσιωτών. Μετά τη μάχη όμως πέθανε στην Βυτίνα σε ηλικία 42 χρονών, από υπερβολική λύπη για το χαμό του αδελφικού του φίλου Δ. Σταμέλου Παλαιολόγου.
Γρηγόριος Ε΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ο Γρηγόριος Ε΄ γεννήθηκε το 1746 στη Δημητσάνα. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Γεώργιος Αγγελόπουλος. Αρχικά , φοίτησε στο σχολείο της γενέτειράς του και στη συνέχεια στην Αθήνα . Από εκεί πήγε στην Σμύρνη κοντά στο θείο του όπου εργαζόταν ενώ φοιτούσε παράλληλα και στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Στη συνέχεια πήγε στην Πάτμο όπου έγινε μοναχός. Επέστρεψε στη Σμύρνη το 1775 και χειροτονήθηκε διάκονος.
Το 1785 διαδέχτηκε στην Σμύρνη το Μητροπολίτη Προκόπιο, επειδή ο τελευταίος είχε εκλεγεί στο μεταξύ Πατριάρχης Κωνταντινούπολης. Όσο ήταν στη Σμύρνη τον εσυνέβησαν τα γεγονότα της πατρίδας του που διαδέχτηκαν την αποτυχία του Ολώφ του 1770 καθώς και η φοβερή σφαγή της Σμύρνης (γνωστή σαν “ρεμπελιό της Σμύρνης”) του 1797. Τον ίδιο χρόνο εκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Από τη στιγμή που ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο ενδιαφέρθηκε για την Παιδεία του Γένους ιδρύοντας σχολεία και τυπογραφεία, και φροντίζοντας για την έκδοση βιβλίων. Πατριάρχευσε τρεις φορές 19 Απριλίου 1797, 17 Δεκεμβρίου 1818 και 10 Απριλίου 1821, ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου.
Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Όμως στις 23 Μαρτίου 1821 αναγκάστηκε να αφορίσει τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και το Μιχαήλ Σούτσο, που οργάνωσαν την Επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, για να σώσει το ελληνικό στοιχείο της Πόλης από την εκδικητική μανία των Τούρκων. Μετά την έκρηξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο ο Σουλτάνος εξαπόλυσε μεγάλο διωγμό κατά των Ελλήνων. Δεκάδες σπουδαίοι εκπρόσωποι του γένους εδιώχθηκαν, κρεμάστηκαν ή αποκεφαλίστηκαν. Αναμεσά τους συνελήφθη και ο ίδιος ο πατριάρχης, ο οποίος κακοποίηθηκε και στη συνέχεια απαγχονίστηκε ανήμερα του Πάσχα, στις 10 Απριλίου του 1821, στη μεσαία εξωτερική πύλη του Πατριαρχείου. Μετά τρεις μέρες οι Τούρκοι παρέδωσαν το λείψανό του στους Εβραίους που το έσερναν στους δρόμους του Φαναριού και στο τέλος το έριξαν στη θάλασσα. Μετά από μέρες το περιμάζεψε ο πλοίαρχος Ι. Σκλάβος, ο οποίος το μετέφερε στην Οδησσό, όπου και θάφτηκε με μεγάλες τιμές. Ο Γρηγόριος ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Θεοδωράκης Δεληγιάννης
Ο Θεοδωράκης Δεληγιάννης, γεννήθηκε στα Λαγκάδια το 1774 και ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της Πελοποννήσου. Ήταν ο τρίτος γιος του μοραγιάννη Ιωάννη Παπαγιαννόπουλου-Δεληγιάννη (ή Ντεληγιάννη) και της Σμυρνιάς Μαρίας Πετροπούλου. Υπήρξε σημαντικός πρόκριτος του Μοριά από το 1815. Πολλοί μάλιστα του έδιναν το χαρακτηρισμό του "πραγματικού άρχοντα της Πελοποννήσου"). Μετά το φρικτό αποκεφαλισμό του πατέρα του από τους Τούρκους στο σπίτι του στα Λαγκάδια, είχε εγκατασταθεί στην Τριπολιτσά. Παντρεύτηκε την κόρη του προκρίτου Σωτηράκη Κουγιά, Ελένη.
Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και αναδείχθηκε σύντομα σε κορυφαίο μέλος της. Τάχθηκε αμέσως υπέρ της εξέγερσης εναντίον των Τούρκων. Συνελήφθη όμως από τους Τούρκους και φυλακίστηκε στην Τριπολιτσά, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, μαζί με άλλους Ελληνες ιεράρχες και προεστούς. Η φυλάκιση των προεστών στις φυλακές της Τριπολιτσάς αποτέλεσε ένα από τα σημεία των διαπραγματεύσεων των πολιορκημένων Τούρκων με τους Ελληνες οπλαρχηγούς. Ενώ είχε επέλθει συμφωνία για την απελευθέρωση του Δεληγιάννη, ο γενναίος άρχοντας του Μοριά εξέπνευσε από την εξάντληση, στις 19 ή 20 Σεπτεμβρίου 1821, λίγες ώρες πριν από την άλωση της Τριπολιτσάς. Την ίδια τύχη είχαν και οι περισσότεροι από τους φυλακισμένους.
Αδελφός του Θεοδωράκη ήταν ο στρατηγός του Αγώνα Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, που συμμετείχαν ενεργά στην πολιορκία της Τριπολιτσάς. Η οικογένεια των Δεληγιάννηδων εκτός από τις προσωπικές θυσίες, έδωσε και ολόκληρη τη μεγάλη περιουσία της για τις ανάγκες του Αγώνα.
Γιάννης Δεληγιάννης (Ντεληγιάννης)
Ο Γιάννης Ντεληγιάννης ήταν γενάρχης της ιστορικής οικογένειας των Δεληγιανναίων. Γεννήθηκε στα Λαγκάδια το 1750 και το αρχικό του όνομα ήταν Ιωάννης Παπαγιαννόπουλος. Έμεινε γνωστός σαν Ντεληγιάννης λόγω του ζωηρού του χαρακτήρα του (από το "ντελής"=ζωηρός).
Το 1787 έγινε ο πρώτος προεστός της Πελοποννήσου (Μωρογιάννης). Αργότερα όμως κίνησε τις υποψίες των Τούρκων. Έτσι το 1816 έφτασε, νύχτα, με μυστικό φιρμάνι από την Κωνσταντινούπολη Τούρκος αξιωματικός στα Λαγκάδια που τον αποκεφάλισε μέσα στο σπίτι του. Πάνω στο αίμα του, που σκόρπισε στους τοίχους ορκίζονταν αργότερα οι φιλικοί. ’φησε 11 παιδιά που συμμετείχαν στον αγώνα του 21.
Από τους γιους του, ο Θεοδωράκης υπήρξε φιλικός, αλλά συνελήφθη από τους Τούρκους, φυλακίσθηκε στην Τριπολιτσά και πέθανε από τις κακουχίες λίγο πριν την άλωσή της. ’λλοι γιοι του ήταν ο στρατηγός του αγώνα Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, που συμμετείχαν ενεργά στην επανάσταση. Η οικογένεια των Δεληγιάννηδων εκτός από τις προσωπικές θυσίες, έδωσε και ολόκληρη τη μεγάλη περιουσία της για τις ανάγκες του αγώνα.
Κανέλλος Δεληγιάννης
Ο Κανέλλος Δεληγιάννης ήταν προεστός των Λαγκαδίων, γιός του Ιωάννη Δεληγιάννη. Από τις πρώτες στιγμές της επανάστασης αφιερώθηκε στον αγώνα Έλαβε μέρος στην πολιορκία και άλωση της Τριπολιτσάς και σε πολλές σημαντικές μάχες στην Πελοπόννησο μαζί με τον Κολοκοτρώνη. Κατά την εμφύλια διαμάχη συντάχθηκε με αυτόν και με τους άλλους οπλαρχηγούς του Μοριά και φυλακίστηκε στην Ύδρα. Υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος της ελληνικής Βουλής μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1844..
Ιωάννης Θεοφιλόπουλος
Ο Μωραϊτης Πυρπολητής του 1821 (1790-1885)
Mεγάλη απόσταση μεσολαβεί από τα Λαγκάδια Γορτυνίας μέχρι τα Ψαρά. Η σπουδή του Λαγκαδινού Ιωάννη Θεοφιλόπουλου να ριχτεί στον ναυτικό αγώνα εναντίον των Τούρκων πτώτος πυρπολητής το 1821, φέρνει στο νου τους θεϊκούς στίχους τπου Ανδρέα Κάλβου από "Τα ηφαίστεια" :
" Ω Έλληνες, ω θείαι |
Ήδη ο καπετάν Γιάννης Θεοφιλόπουλος είχε σπεύσει από την ορεινή γενέτειρά του στα πελάγη, έτοιμος να θυσιαστεί για τη λευτεριά της πατρίδας του και του γένους. Από τα Λαγκάδια που γεννήθηκε ο νεαρός το 1790, εγκαταστάθηκε στα Ψαρά. Μπαρκάρει στα εμπορικά και γρήγορα κατακτά τη ναυτοσύνη. Γρήγορος νους, σε κορμί λαμπάδα, 2.15 έτοιμος για το μεγάλο αγώνα. ...Τα Ψαρά γίνονται ο τόπος των μεγάλων εξορμήσεων. ...Μέσα σένα χρόνο η Ερεσός και η Χίος γράφονται με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της αιωνιότητας. Δυό νίκες δυό σταθμοί. Πρώτα στην Ερεσό, στις 27 Μαίου 1821, ο Γιάννης Θεοφιλόπουλος με πλοίαρχο τον Δημήτρη Παπανικολή πυρπολούν το δίκροτο ντελίνι του Αρναούτ. Και ύστερα στη Χίο, στις 6 Ιουνίου 1822 (λίγο μετά τις φοβερές σφαγές) ο Γιάννης Θεοφιλόπουλος με διοικητή τον Κωνσταντή Μικέ Καρναρίου ανατινάζουν τη Ναυαρχίδα "Κινούμενο Όρος" του Καρά Αλή. Κοινός συντελεστής ως πηδαλιούχος ή ως δαδούχος και στις δύο αυτές νίκες ο ορεισίβιος Θεοφιλόπουλος - εξ ου και Καραβογιάννης.Η συμβολή του αναφέρεται στα αυθεντικά κείμενα της Βουλής των Ψαρών, που βρίσκονται στη Συλλογή Θεοφιλοπούλου στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ενώ επίσημα αντίγραφα φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος (Αρχεία Αγωνιστών)...
Οι εξορμήσεις του Καραβιγιάννη διαδέχονται η μία την άλλη, κατά μήκος του Ανατολικού Αιγαίου και προς Βορράν μέχρι τα Δαρδανέλλια και τον Ελλήσποντο, ’βυδο, Κατάστενα Κάστρων και Νίμπροτζε, καθώς και σε Κασσάνδρα, Αίνο και Τένεδο, επίσης και στη Σάμο. Το 1822 παίρνει μέρος στη Ναυμαχία των Πατρών στις 20 Φεβρουαρίου, όπως βεβαιώνει και ο Ναύαρχος Νικολής Αποστόλης. Μετά της 10 Μαρτίου, Ψαρά, δύο εκπλεύσεις Απρίλιο και Μαίο στη Χίο μέχρι 6 Ιουνίου. Σε όλες ανεξαιρέτως τις βεβαιώσεις της Βουλής των Ψαρών γίνεται μνεία των αρετών του Καραβογιάννη. Όπως αναφέρει ο Κωνσταντής Κανάριος" δεν έλαβεν ούτε οβολόν, παραμερίζοντας έτσι και τις διχόνιες..." όπως αναφέρει επί λέξει ο ο Κωνσταντής Κανάριος που τον κάλεσε κοντά του μετά την τρομερή πυρπόληση του Ντελινιιού με τον Παπανικολή στην Ερεσό, τον Μάιο του 1821....
Ο Καραβογιάννης ξεκινά τον δεύτερο κύκλο των αγώνων του στη στεριά από εδώ και μπρος. Ήδη από τον Αύγουστο του 1822, δύο μήνες μετά την πυρπόληση της ναυαρχίδας του Καρά-Αλή μπαίνει στο χωρό των μαχών και του πολέμου παίρνοντας μαζί με συγγενείς του μέρος σ' όλες τις εντός Πελοποννήσου μάχες και Πολιορκίες (Τριπολιτσάς) αλλά και στην Α' Πολιορκία του Μεσολογγίου και στην Πολιορκία των Αθηνών...
Ο Καραβογιάννης ξεκινά τον δεύτερο κύκλο των αγώνων του στη στεριά από εδώ και μπρος. Ήδη από τον Αύγουστο του 1822, δύο μήνες μετά την πυρπόληση της ναυαρχίδας του Καρά-Αλή μπαίνει στο χωρό των μαχών και του πολέμου παίρνοντας μαζί με συγγενείς του μέρος σ' όλες τις εντός Πελοποννήσου μάχες και Πολιορκίες (Τριπολιτσάς) αλλά και στην Α' Πολιορκία του Μεσολογγίου και στην Πολιορκία των Αθηνών...
Η αίγλη που χαρακτήριζε τις πράξεις του έχει καταγραφεί στη ζωφόρο της Κεντρικής αίθουσας της σημερινής Βουλής των Ελλήνων. Στην Αίθουσα Ελευθέριος Βενιζέλος, όπου αποδίδονται σκηνές από τον Αγώνα, ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος απεικονίζεται ως σημαιοφόρος πλάι στον Κωνσταντή Κανάρη. Σε ποίημα που δημοσίευσε ο Θεόδωρος Γενναίου Κολοκοτρώνης στον Ραμπαγά (1822), όπου δημοσιογραφούσε με το ψευδώνυμο Φαλέζ, γράφει:
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης"Ήταν λιοντάρι της ξηράς
της θάλασσας δελφίνι
τον τρέμαν σαν τον άκουγαν
και Τούρκοι και Αλτζερίνοι."
Ο Θ. Κολοκοτρώνης είναι η σημαντικότερη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία της Επανάστασης του 1821. Για την ευφυΐα, την τόλμη, τη σύνεσή του, αλλά και για τη βαρύτητα του λόγου του, που από νέο τον χαρακτήριζαν, επονομάσθηκε "Γέρος του Μοριά". Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου 1770, ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Λιμποβίσι της Αρκαδίας. Η οικογένειά του - με γενάρχη τον Τσεργίνη - ανέδειξε πολλούς γενναίους κλεφταρματολούς-αγωνιστές και κατέβαλε βαρύ τίμημα στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Μέχρι την έκρηξη της Επανάστασης περίπου εβδομήντα Κολοκοτρωναίοι είχαν βρει το θάνατο στον αγώνα κατά των Τούρκων.
Ο πατέρας του Κωνσταντής ήταν μεγάλος κλεφταρματωλός της Μάνης και του Ταϋγέτου. Η μητέρα του καταγόταν από το σόι των Κοστακαίων της Αλωνίσταινας. Tο 1770 είχε συμμετάσχει στην εξέγερση του Μοριά κατά τα Ορλωφικά. Αμέσως μετά, το 1771, ο Κωσταντής ήλθε σε σφοδρή σύγκρουση με τους Τούρκους που είχαν στο μεταξύ εξαπολύσει ανηλεή διωγμό κατά των κλεφταρματολών. Το 1779, μαζί με τα αδέλφια του Αποστόλη, Γιώργο και Αναγνώστη, συμμετείχε στην εξόντωση των Αλβανών που μάστιζαν την Πελοπόννησο. Το 1780 όμως οι Τούρκοι ξεκίνησαν νέο διωγμό κατά των αρματολών. Ισχυρό στράτευμα υπό τον Καπουδάν πασά Χασάν Τζελαϊδή που ήταν Βεζύρης, Βαλεσής και Σερασκέρης της Ρούμελης, αποβιβάστηκε στο Γύθειο και κατευθύνθηκε κατά της Καστάνιτσας που ήταν ορμητήριο του Κωνσταντή. Ο Κωνσταντής μαζί με τον κλεφταρματολό Παναγιώταρο Βενετσανάκη και τις οικογένειές τους είχαν στο μεταξύ ταμπουρωθεί με 150 παλικάρια στους δύο πύργους τους. Εκεί πρόβαλαν ηρωϊκή αντίσταση για 12 μέρες. Στο τέλος οι πολιορκούμενοι επεχείρησαν απεγνωσμένη έξοδο κατά την οποία σκοτώθηκε ο Κωνσταντής και δυο αδέλφια του. Ο αδελφός του Αναγνώστης και η γυναίκα του μαζί με το μικρό Θεοδωράκη και μια αδελφή του κατάφεραν να διαφύγουν. Μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του πήρε τα παιδιά της και κατέφυγε στο πατρογονικό της στην Αλωνίσταινα. Την ένδοξη εκείνη μάχη θα διηγηθεί αργότερα ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του.
Σε ηλικία 15 χρονών ο Θοδωράκης μαζί με τη μητέρα του εγκαταστάθηκαν στο ’κοβο όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. Λίγο μετά και σε ηλικία 15 ετών διορίσθηκε, κάπος στην επαρχία Λεονταρίου. Το 1790 και σε ηλικία 20 χρονών παντρεύτηκε τη μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου Καρούτσου και έζησε άλλα επτά χρόνια στον ’κοβο, όπου εγκατέστησε το σπιτικό του. Στο μεταξύ εντάχτηκε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και ειδικότερα στο σώμα του Ζαχαριά, όπου γρήγορα διακρίθηκε και έγινε πρωτοπαλίκαρο. Στη συνέχεια συγκρότησε δικό του σώμα και ανέπτυξε πλούσια δράση.
Μετά τους μεγάλους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι κατά της κλεφτουριάς κατέφυγε το 1810 στη Ζάκυνθο, όπου έμεινε με την οικογένειά του 15 χρόνια και υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό σαν ταγματάρχης σε Σύνταγμα Ελλήνων εθελοντών. Η θητεία του αυτή του δίδαξε πολλά για την στρατιωτική τέχνη, τα οποία και εφάρμοσε αργότερα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Μετά τη διάλυση του Συντάγματος ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από το φιλικό Πάγκαλο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα και επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, την απελευθέρωσε.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα και σε πολλές κρίσιμες καμπές του αγώνα. Χαρακτηριστικά, η νίκη στο Βαλτέτσι το Μάιο 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη και έσφιξε τον κλοιό της πολιορκίας της Τρίπολης. Η άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα και παγίωσε τη θέση των επαναστατών. Η καταστροφή της στρατιάς των 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822), όπου ο Κολοκοτρώνης κινητοποίησε ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους σε τρομερούς αγωνιστές, εδραίωσε την επανάσταση στο Μοριά. Στις επιχειρήσεις αυτές πρυτάνευσαν η ευφυΐα, η διορατικότητα και η τόλμη του στρατηγικού του μυαλού. Οι επιτυχίες αυτές έμελλαν να τον αναδείξουν στη συνέχεια σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Παράλληλα ο Κολοκοτρώνης άρχισε να συμμετέχει ενεργά και στην πολιτική, αφού εκλέχτηκε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και έγινε αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, με πρόεδρο τον Μαυροκορδάτο.
Στη δύσκολη περίοδο του Εμφύλιου πολέμου ο Κολοκοτρώνης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες και έχοντας πάντα σαν κεντρική του επιδίωξη την ομόνοια και ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. Παρ' όλα αυτά όμως έγινε στόχος μεθοδεύσεων και ραδιουργιών από την πλευρά μερικών κοτζαμπάσηδων και πολιτικών και τελικά δεν απέφυγε τις διώξεις και τη φυλάκιση. ΄Έσι, κατά την Β΄ Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο-Απρίλιο του 1823 στο ’στρος, όπου και εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς, αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η κατάργηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, ψυχή της οποίας ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθμού του αρχιστρατήγου τον οποίο έφερε ο ίδιος. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείωση του φυσικού αρχηγού των στρατιωτικών σωμάτων και σηματοδότησε τη ρήξη ανάμεσα στο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του Εκτελεστικού, και τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος παραιτήθηκε από αντιπρόεδρος. Στις 16 Νοεμβρίου του 1823 οπαδοί του διέλυσαν το Βουλευτικό.
Στη συνέχεια πολλά μέλη του που ήταν αντίθετοι στον Κολοκοτρώνη κατέφυγαν στο Κρανίδι, όπου όρισαν νέα κυβέρνηση υπό τον Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη. Έτσι, στις αρχές του 1824 υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, μία στην Τριπολιτσά υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και η άλλη υπό τον Γ. Κουντουριώτη στο Κρανίδι. Το Μάρτιο του 1824 οι κυβερνητικοί στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν την Ακροκόρινθο και την Τριπολιτσά και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο το οποίο υπεράσπιζε ο Πάνος, γιος του Κολοκοτρώνη. Ο Κολοκοτρώνης αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις απέβαιναν σε βάρος του ήλθε σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και παρέδωσε το Ναύπλιο με αντάλλαγμα τη χορήγηση αμνηστίας. Έτσι τελείωσε η πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου.
Η εμφύλια διαμάχη έμελλε όμως να συνεχισθεί, καθώς και οι δύο παρατάξεις (υπό τον Κουντουριώτη, από το ένα μέρος, και τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα Ζαΐμη από το άλλο) επεδίωκαν να εξασφαλίσουν ηγετικό ρόλο στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις. Η μία πλευρά υπό τον Κολοκοτρώνη, τον Λόντο και το Ζαΐμη (που ήταν αρχικά αντίπαλοι του Γέρου) είχε την υποστήριξη πολλών Πελοποννήσιων στρατιωτικών και πολιτικών, ενώ με τον Κουντουριώτη συντάχθηκαν οι Ρουμελιώτες, Υδραίοι και Σπετσιώτες οπλαρχηγοί. Η άρνηση ορισμένων περιοχών της Πελοποννήσου να πληρώσουν στην κυβέρνηση φόρο αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη της δεύτερης φάσης του εμφυλίου κατά την οποία σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου. Η άνανδρη δολοφονία του γιου του Πάνου, κλόνισε σοβαρά τον Κολοκοτρώνη, που αποφάσισε να παραδοδεί στις αρχές του Δεκεμβρίου του1824. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας μαζί με τους Δεληγιανναίους και τον Νοταρά.
Με τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην Ακρόπολη των Αθηνών από ανθρώπους του Γκούρα τερματίζεται η εμφύλια διαμάχη, αλλά η επανάσταση βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο από την επέλαση του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο. Μετά την ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, και ενώ δρόμος για την Τριπολιτσά ήταν πλέον ανοιχτός για τους εισβολείς, ο Κολοκοτρώνης πήρε αμνηστία από την Κυβέρνηση. Όμως η πρωτεύουσα του Μοριά έπεσε στα χέρια του Ιμπραήμ στις 11 Ιουνίου του 1825, παρά τις προσπάθειες του Γέρου και των άλλων οπλαρχηγών να τον συγκρατήσουν. Στην κρίσιμη αυτή καμπή της επανάστασης ο Γέρος του Μοριά προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τον αγώνα, παρενοχλώντας τον εχθρό, στρατολογώντας αγωνιστές και φροντίζοντας για την επιμελητεία.
Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο μετά την επιδρομή του στην Στερεά Ελλάδα, ο Ιμπραήμ προσπάθησε να εξαφανίσει τις επαναστατικές εστίες που απέμεναν στο Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης τότε εφάρμοσε τακτική ανταρτοπόλεμου, προξένησε μεγάλες απώλειες στο στρατό Ιμπραήμ φέρνοντάς τον σε δύσκολη θέση. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1827, όταν ο Αιγύπτιος πασάς άρχισε να πυρπολεί τα χωριά και τους αγρούς αναγκάζοντας τους κατοίκους να δηλώσουν υποταγή μπροστά στον κίνδυνο του λιμού (να "προσκυνήσουν"), ο Γέρος του Μοριά εξαπέλυσε τα παλικάρια του στα χωριά που δήλωσαν υποταγή και πότε με το καλό πότε με τη βία κατάφερε να κρατήσει τη φλόγα της επανάστασης. Τα λόγια του ήχησαν τότε χαρακτηριστικά: “Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους !”. Και στα απομνημονεύματά του μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά : "Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου".
Παρά τα ρωσόφιλά του αισθήματά ο Κολοκοτρώνης πάντα πίστευε πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την Ανεξαρτησία τους χωρίς τη βοήθεια των ξένων. Αντιμετώπιζε με δυσπιστία την ανάμειξή των ξένων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος, θεωρώντας πως γινόταν πρώτιστα για την εξυπηρέτηση τα ιδικών τους συμφερόντων. Από την άλλη πλευρά, εμφορούμενος από μεγάλη μεγαλοψυχία, συγχώρησε τους εχθρούς του, ακόμα και εκείνους που ευθύνονταν για το θάνατο συγγενών του και του γιου του.
Με την έλευση του Καποδίστρια ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε ένθερμα υπέρ της πολιτικής του αν και διαφωνούσε με τον αυταρχικό τρόπο της εφαρμογής της. Επίσης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα. Με την έλευση όμως του τελευταίου (30-1-1832) έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων με προεξάρχοντα τον Ι. Κωλέττη και αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα από τους Βαυαρούς που δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν τη φιλοκαποδιστριακή του τοποθέτηση. Η σκευωρία που εξυφάνθη εναντίον του κατέληξε τελικά στο να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1833 μαζί με τον Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο, τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνομωσία εναντίον του ανήλικου βασιλιά Όθωνα και της κυβέρνησης. Παρά τη γενναία στάση των δύο δικαστών Α. Πολυζωϊδη και Γ. Τερτσέτη, καταδικάσθηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη. Τον Μάιο του 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα έλαβε χάρη και αποφυλακίσθηκε, εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής και τις ταπεινώσεις και σχεδόν τυφλός.
Τα μετέπειτα χρόνια ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπου ευτύχησε να γνωρίσει τη γενική αναγνώριση για την προσφορά του στον αγώνα. Έλαβε το βαθμό του στρατηγού, διορίσθηκε σύμβουλος Επικρατείας, τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίσθηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Όθωνα. Φύσει ανιδιοτελής όμως, ποτέ δεν επεδίωξε προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα.
Κατά την περίοδο αυτή γράφτηκαν τα απομνημονεύματά του από το Γεώργιο Τερτσέτη καθ' υπαγόρευση του ίδιου του Κολοκοτρώνη με τον τίτλο "Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836". Τα απομνημονεύματα αυτά εκδόθηκαν το 1846 και αποτελούν πολύτιμη μαρτυρία και ιστορική πηγή για τον επαναστατικό αγώνα.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση, αμέσως μετά το γάμο του μικρότερου γιου του Κολίνου και ετάφη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Φτωχός από υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του απλού λαού και ευτυχής που πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη. Μιας πατρίδας για την οποία αγωνίσθηκε σκληρά. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη.
Στις 10 Οκτ. 1930 τα οστά του διακομίσθηκαν στο Μνημείο των Προκρίτων, δίπλα στην πλατεία ’ρεως της Τρίπολης, για να τοποθετηθούν αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1993, σε ειδική κρύπτη στη βάση του ανδριάντα του, που τον αναπαριστά πάνω στο άλογό του και που αναγέρθηκε στο κάτω μέρος της πλατείας.
Σήμερα εκεί, στην πολυσύχναστη και ζωντανή αυτή πλατεία, οι διαβάτες και οι περιπατητές αμέριμνα προσπερνούν δίπλα από το μνημείο. Και γύρω του και κάτω του, μικρά παιδιά παίζουν ανέμελα τις Κυριακές. Αλλά υπάρχουν στιγμές, που από τα περήφανα βουνά του Μαινάλου που φαίνονται αντίκρυ, μια αύρα ανάλαφρη φυσσά. Μαζί μ' ένα τραγούδι:
Παλαιών Πατρών Γερμανός
Ιεράρχης και πρωταγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης. Ονομαζόταν Γεώργιος Γκόζιας και γεννήθηκε στη Δημητσάνα στις 25 Μαρτίου 1771, τη Μεγάλη Παρασκευή. Ήταν η δύσκολη εποχή των Ορλωφικών, που σημαδεύτηκε από τις θηριωδίες των Αλβανών στην Πελοπόννησο. Είχε τη τύχη να φοιτήσει στη Σχολή της Δημητσάνας κοντά στον προικισμένο δάσκαλο Αγάπιο Παπαδόπουλο ή Παπαντωνόπουλο, ο οποίος τη διεύθυνε με επιτυχία επί 32 χρόνια, αναμορφώνοντάς την και δίνοντάς της αίγλη και φήμη.
Στη συνέχεια έγινε γραμματέας του μητροπολίτη Αργολίδας Ιάκωβου Πετράκη, οπότε και χειροτονίθηκε ως διάκονος και πήρε το όνομα Γερμανός. Αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα στην περίφημη Πατριαρχική Σχολή Κουρούτσεσμε. Το 1804, ο Γερμανός συμμετείχε σε μια ομάδα κληρικών με ανώτερη μόρφωση, μέλών της Πατριαρχικής Σχολής Κουρούτσεσμε, η οποία επιμελήθηκε και εξέδωσε ελληνικό λεξικό, το οποίο αργότερα χαρακτηρίστηκε ως "Κιβωτός της Ελληνικής Γλώσσης". Επικεφαλής της ομάδας ήταν ο μητροπολίτης Κυζίκου Ιωακείμ, από τους αρχαιότερους δασκάλους της Πατριαρχικής Σχολής, μέλος της Πατριαρχικής Συνόδου και ο μεγάλος γνώστης και μελετητής της Ελληνικής Γραμματείας. Ο Γερμανός ανέπτυξε στενές σχέσεις με τον Ιωακείμ, ο οποίος τον περιέλαβε με την εμπιστοσύμη του και την αγάπη του και αργότερα έμελε να τον στηρίξει έμπρακτα.
Το Μάρτιο του 1806 ο Γερμανός, μετά την παραίτηση του Ιωακείμ, εκλέχτηκε σε ηλικία 36 ετών μητροπολίτης Παλαιών Πατρών και η ενθρόνισή του στην Πάτρα έγινε τον Μάιο του 1806. Κατά τον ερχομό του Γερμανού στην Πάτρα, οι πιστοί του επιφύλαξα θερμή υποδοχή. Η ποιμαντορία του στην Πάτρα ήταν επιτυχημένη και ο λαός τον περιέλαβε με μεγάλη αγάπη, σεβασμό και αφοσίωση. Κατά τα έτη 1815-1817, ο Γερμανός διετέλεσε και μέλος της πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης. Σε όλη τη διάρκειά της ποιμαντορία του ο Γερμανός εκδήλωσε έμπρακτα την αγάπη του και για τη γενέτειρά του και τους συμπατριώτες του, ενισχύοντας ηθικά και οικονομικά τη Σχολή της Δημητσάνας και χρηματοδοτώντας την κατασκευή του υδραγωγείου της πόλης και μιας γέφυρας στο Λούσιο.
Το Νοέμβριο του 1818 ο Γερμανός μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Τα χρόνια της προετοιμασίας του αγώνα είχε δυναμική συμβολή. Στις 13 Μαρτίου του 1821 ευλόγησε τη σημαία της Επανάστασης στη Μονή της Αγίας Λαύρας. Την 25η Μαρτίου την ύψωσε στην Πάτρα και όρκισε τους επαναστάτες στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Πέθανε το 1826 στη διάρκεια της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης, της οποίας είχε εκλεγεί μέλος. Κατά το εναρκτήριο έναυσμα της ελληνικής επανάστασης στην Πάτρα στις 25 Μαρτίου 1821, ο Γερμανός οργάνωσε και πραγματοποιήθηκε τελετή ύψωσης και ευλογίας των επαναστατημένων όπλων στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση. Εκεί, αφού τοποθέτησε φρουρούς και έναν πρόχειρο βωμό για την τοποθέτηση του Τιμίου Σταυρού, μέσα σε έξαλλο ενθουσιασμό ευλόγησε τα όπλα και την πρώτη ελληνική σημαία, δεήθηκε για την έναρξη του αγώνα, για τους αγωνιστές και για τα θύματα και έδωσε θάρρος και ενθουσιασμό στον λαό. Το πλήθος ασπάζονταν το Σταυρό, φώναξε επαναστατικά συνθήματα και ορκίζονταν ζητωκραυγάζοντας "ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Την επομένη, ο Γερμανός έστειλε εγκύκλιο στους πρόξενους των ξένων δυνάμεων με τον σκοπό της εξέγερσης, ζητώντας υποστήριξη και προστασία.
Τον Οκτώβριο του 1822 μετέβη στη Ρώμη μαζί με τον Γ. Μαυρομιχάλη, σαν απεσταλμένος του αγωνιζόμενου Έθνους για την ενημέρωση της γειτονικής Ιταλίας και του Βατικανού, όπου και παρέμεινε μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1824. Παράλληλα οι δύο άνδρες είχαν την αποστολή να ενημερώσουν όλους τους επιφανείς πατριώτες του εξωτερικού, μεταδίδοντας και διαδίδοντας την επιθυμία των Ελλήνων για αποτίναξη του ζυγού και ελευθερία και αποκομίζοντας κάθε είδους υποστήριξη από αυτούς και από τα ξένα κράτη. Η αποστολή του Γερμανού εξέφρασε εκείνη την περίοδο την επίσημη φωνή της επαναστατημένης Ελλάδας στο εξωτερικό και απέφερε αρκετά οφέλη στην επανάσταση .
Όταν επέστρεψε ο Γερμανός στην Ελλάδα, μαινόταν ο εμφύλιος σπαραγμός. Αφού είδε ότι οι παραινέσεις του δεν γίνονταν αποδεκτές, αποσύρθηκε αποκαρδιωμένος στη μονή της Χρυσοποδαρίτισσας. Εκεί, με εντολή του Γκούρα, οι στρατιώτες τον απήγαγαν με βία και τον έσυραν πεζό μέχρι τη Γαστούνη, το χειμώνα του 1825. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο σοβαρός κλονισμός της υγείας του. Αργότερα ο Γερμανός ενεργοποιήθηκε σαν μέλος της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου. Στο Ναύπλιο ο Γερμανός προσεβλήθη από λοιμώδη νόσο από την οποία και απεβίωσε στις 30 Μαΐου 1826.
Αργότερα, το λείψανό του Γερμανού μεταφέρθηκε στη γενέτειρά του Δημητσάνα και τοποθετήθηκε σε ορειχάλκινη λάρνακα. Από τότε φυλάσσεται στη μεγάλη αίθουσα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σχολής της Δημητσάνας. Αργότερα, το 1930, οι Δημητσανίτες έστησαν προς τιμή του επιβλητικό μνημείο στη γενέτειρά του. Στη θέση Καλλιθέα, στην είσοδο της Δημητσάνας από τη Στεμνίτσα, σε μαρμάρινο βάθρο στήθηκε ο χάλκινος ανδριάντας του, έργο του Ιταλού γλύπτη Caparelo. Στη βάση του τοποθετήθηκαν συμβολικά δυο μαρμάρινα αγάλματα, το ένα με τη μορφή της θλιμμένης Ελλάδας και το άλλο του Έλληνα αγωνιστή. Ένας άλλος ανδριάντας του κοσμεί την πλατεία Ψηλά Αλώνια στην Πάτρα, που έστησαν οι Πατρινοί προς τιμήν του.
Δημήτριος Πλαπούτας
Ο Δημήτριος Πλαπούτας είναι μια από τις μεγάλες, ηρωϊκές και αγνές φυσιογνωμίες της Επανάστασης του 21. Γεννήθηκε το 1876 και πέθανε το 1864. Από μικρή ηλικία συνδέθηκε με στενή φιλία με το Θ. Κολοκοτρώνη, αφού μάλιστα είχε παντρευτεί ανηψιά του, την Στεκούλα Αναγνώστη Κολοκοτρώνη. Η σχέση αυτή έμελε να συνεχισθεί και να σφραγίσει την πορεία του στον επαναστατικό αγώνα, αλλά και στη συνέχεια, στη δύσκολη μετεπαναστατική περίοδο.
Ήταν γιος του καπετάνιου Νικόλα-Κόλια Πλαπούτα από το χωριό Παλούμπα της Αρκαδίας. Από πολύ μικρός βγήκε στο αρματολίκι. Στο μεγάλο διωγμό των αρματωλών καταδιώχτηκε από τους Τούρκους και κατέφυγε στα Επτάνησα το 1811, όπου υπηρέτησε ως εκατόνταρχος στα ελληνικά τάγματα του Βρετανικού στρατού. Το 1819 έλαβε μέρος σε εχθροπραξίες κατά των Τούρκων στην Αλωνίσταινα και στη συνέχεια διέφυγε στη Ζάκυνθο. Εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία το 1818.
Κατά την επανάσταση πρωταγωνίστησε και διακρίθηκε στον αγώνα στην Πελοπόννησο σαν στρατηγός υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη. Λίγο μετά την κήρυξη της επανάστασης ίδρυσε στρατόπεδο 800 ανδρών στο χωριό Πιάνα και συμμετείχε αποφασιστικά στις επιχειρήσεις κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς και ιδιαίτερα στη μάχη του Βαλτετσίου. Σπουδαία επίσης ήταν η συμμετοχή του στην πολιορκία της Τριπολιτσάς. Αργότερα διορίστηκε συνταγματάρχης και διοικητής χιλιαρχίας ατάκτων.
Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου για καθαρά προσωπικούς λόγους ο Δ. Πλαπούτας αντιπολιτεύθηκε τον Γέρο του Μοριά. Στη συνέχεια όμως επανήλθε δίπλα του και πολέμησε μαζί του κατά του Ιμπραήμ. Τον ακολούθησε επίσης πιστά στους διωγμούς που υπέστη κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας, διώχθηκε σαν ρωσόφιλος και κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, συγκεκριμένα για το ότι ετοίμαζε με το Θ. Κολοκοτρώνη επανάσταση εναντίον του ανήλικου βασιλιά Όθωνα.
Στις 26 Απρίλη του 1823 πήγε στην Παλούμπα για να γιορτάσει το Πάσχα και να παρευρεθεί στο γάμο ενός ανιψιού του. Στο γάμο παρευρέθηκε και ο παλιός αγωνιστής Γιώργος Κοντοβουνήσιος, ο οποίος από τις ημέρες του Καποδίστρια είχε κυρηχθεί ληστής. Ο Κοντοβουνήσιος χάρισε στον Πλαπούτα μια φοράδα την οποία ο Πλαπούτας έδωσε αμέσως στο κράτος. Αυτή η μονόπλευρη και χωρίς όφελος για τον Πλαπούτα συναλλαγή, αποτέλεσε αργότερα στοιχείο κατηγορίας κατά του Πλαπούτα και του Κολοκοτρώνη, για την καταδίκη τους σε θάνατο από το στημένο δικαστήριο της αντιβασιλείας του Όθωνα. Ο Κοντοβουνήσιος καταγόμενος από το Κρυονέρι (Πάνω Κοπάνιτσα) της Ολυμπίας μαζί με τον Καπογιάννη από τη Ζούρτσα είχαν πιαστεί και είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Αυτοί οι μελλοθάνατοι άγνωστο με ποιες υποσχέσεις, έγιναν μάρτυρες κατηγορίας κατά των παραπάνω δύο πρωταγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης.
Αποτέλεσμα ήταν ο Δ. Πλαπούτας να καταδικασθεί σε θάνατο μαζί με τον Θ. Κολοκοτρώνη και να φυλακισθεί στο Παλαμήδι. Πρωτεργάτες στις διώξεις αυτές ήταν η Αντιβασιλεία και ο πολιτικός αντίπαλος του Κολοκοτρώνη Ι. Κωλέττης. Η ποινή τους μετατράπηκε στη συνέχεια σε 20ετή κάθειρξη αλλά λίγο αργότερα ελευθερώθηκαν μετά τη γενική αμνηστεία που δόθηκε.
Στη συνέχεια ο Πλαπούτας συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της μετεπαναστατικής Ελλάδας. Συμμετείχε στην Γ' Εθνοσυνέλευση ως αντιπρόσωπος Καρυταίνης, ενώ το διάστημα 1844-1847 ήταν βουλευτής Καρυταίνης και το 1847-1862 γερουσιαστής. Διετέλεσε επίσης επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα.
Αθανάσιος Σταϊκόπουλος
Ο Α. Σταϊκόπουλος ήταν αδελφός του Στάϊκου Σταϊκόπουλου από την Ζάτουνα Γορτυνίας. Πριν την επανάσταση του 21 ήταν μαζί με τον αδελφό του και αυτός έμπορος δερμάτων στην Ύδρα. Όταν άρχισε η επανάσταση ακολούθησε τον Στάϊκο σε όλες τις επιχειρήσεις. Ήταν από τος αρχηγούς της πολιορκίας του Ναυπλίου και συμμετείχε στην άλωση του Παλαμηδίου (1822), όπως και στην πολιορκία Ακροκορίνθου (1823). Τον Ιανουάριο του 1833 έγινε ταγματάρχης.
Στάϊκος Σταϊκόπουλος
Ο Σ. Σταϊκόπουλος υπήρξε αγωνιστής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 21, και από τις πλέον αγνές μορφές του. Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας το 1798 ή 1801. Το 1818 πήγε στην Ύδρα όπου ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση επεξεργασίας και εμπορίας δερμάτων. Από νωρίς έγινε μέλος της Φιλικής εταιρίας. Το 1822 ήταν ένας από τους αρχηγούς των πολιορκητών Ναυπλίου και του Παλαμηδιού. Ήταν ο πρώτος που πάτησε στο Παλαμήδι, στις 29 Νοεμβρίου 1822, υψώνοντας την ελληνική σημαία. Στη συνέχεια διακρίθηκε σαν επικεφαλής της πολιορκίας της Ακροκορίνθου (1823). Επίσης έλαβε μέρος στη Β' εθοσυνέλευση του Άστρους. Στη διάρκεια του αγώνα είχε το βαθμό του στρατηγού, ενώ μετά την άφιξη του Όθωνα έγινε αντισυνταγματάρχης. Πέθανε στο Ναύπλιο το 1835.
Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε το 1815 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Δημήτριου Παπαρρηγόπουλου, τραπεζίτη από τη Βυτίνα και προκρίτου της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολη και της Ταρσίας Νικοκλή. Με την έκρηξη της επανάστασης του 1821 οι Τούρκοι θανάτωσαν τον πατέρα του, τον αδερφό του, Μιχαήλ, και άλλα μέλη της οικογένειάς του (τον θείο του, Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο και τον γαμπρό του πατέρα του, Δημήτριο Σκαναβή), ενώ δήμευσαν και ολόκληρη την περιουσία του. Ύστερα από αυτά τα τραγικά γεγονότα η μητέρα του, Ταρσία Νικοκλή, κατέφυγε στην Οδησσό μαζί με τα οκτώ παιδιά της. Εκεί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος σπούδασε ως υπότροφος του Τσάρου στο γαλλικό Λύκειο «Ρισελιέ» μέχρι το 1830, οπότε η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ναύπλι. Ο ίδιος παρακολουθούσε μαθήματα στην κεντρική σχολή της Αίγινας με δάσκαλο τον Γεώργιο Γεννάδιο, αλλά τελικά δεν κατάφερε να αποφοιτήσει. Παρ' όλο που γνώριζε πολλές ξένες γλώσσες (γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά) και μελετούσε πολύ, δεν ολοκλήρωσε ποτέ καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης, γεγονός που έγινε αιτία για επικρίσεις που δέχτηκε όταν προσπαθούσε να διοριστεί στο Πανεπιστήμιο.
Το 1833 διορίστηκε υπάλληλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης, φτάνοντας στο βαθμό του διευθυντή. Το 1845 απολύθηκε από το υπουργείο σύμφωνα με το ψήφισμα της Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως σχετικά με τους ετερόχθονες. Το ίδιο έτος διορίστηκε καθηγητής ιστορίας στο Γυμνάσιο των Αθηνών, ύστερα από την δυσμενή μετάθεση του Γ. Γ. Παππαδόπουλου, με τον οποίο είχε στο παρελθόν δημόσιες διαφωνίες για ιστορικά θέματα. Το 1848 απορρίφθηκε η αίτησή του για να προσληφθεί ως υφηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο, λόγω έλλειψης πανεπιστημιακού πτυχίου και διδακτορικού[8]. Το πανεπιστήμιο του Μονάχου τον ανακήρυξε διδάκτορα in absentia,και τον ανακήρυξε όταν στις 10 Δεκεμβρίου του 1849 ο Παπαρρηγόπουλος υπέγραψε ένα υπόμνημα, γραμμένο στα λατινικά, προς τη Φιλοσοφική Σχολή του Μονάχου, και ο Κωνσταντίνος Σχινάς το διαβίβασε στις 19 Ιανουαρίου του 1850 και στις 22 του ίδιου του μήνα του παρείχε το σχετικό δίπλωμα. Τον Μάρτιο του 1850 υποβάλλεται στη διαδικασία του δοκιμαστικού μαθήματος στη Νομική Σχολή χωρίς όμως να διορισθεί σε αυτή[10]. Έγινε καθηγητής της Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή, στη θέση του Κωνσταντίνου Σχινά, όπου θα δίδασκε «την από των αρχαιοτέρων μέχρι των σημερινών χρόνων τύχην του ελληνικού έθνους».Έκτακτος καθηγητής στις 6 Μαρτίου 1851. Στις 17 Φεβρουαρίου του 1856 προήχθη σε τακτικό καθηγητή. Το 1870 και 1871 διεκδίκησε την πρυτανεία χωρίς επιτυχία, τελικά όμως το 1872 κατάφερε να εκλεγεί πρύτανης. Το 1875 ορίστηκε επίτιμος καθηγητής του πανεπιστημίου της Οδησσού, ενώ το1881 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας της Σερβίας. Μέχρι το 1864 συμμετείχε κάθε χρόνο στην κριτική επιτροπή των Ποιητικών Διαγωνισμών του Πανεπιστημίου Αθηνών και τις χρονιές 1858 και 1859 συνέταξε και την εισηγητική έκθεση της επιτροπής. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξελέγη επίτιμος πρόεδρος τουφιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».
Πολιτικοί
Δημήτρης Αβραμόπουλος
Ο Άγγελος Αγγελόπουλος (Βλαχόρραπτη Αρκαδίας, 1904 - Αθήνα, 27 Απριλίου 1995) ήταν Έλληνας οικονομολόγος, πανεπιστημιακός, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε το 1815 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Δημήτριου Παπαρρηγόπουλου, τραπεζίτη από τη Βυτίνα και προκρίτου της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολη και της Ταρσίας Νικοκλή. Με την έκρηξη της επανάστασης του 1821 οι Τούρκοι θανάτωσαν τον πατέρα του, τον αδερφό του, Μιχαήλ, και άλλα μέλη της οικογένειάς του (τον θείο του, Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο και τον γαμπρό του πατέρα του, Δημήτριο Σκαναβή), ενώ δήμευσαν και ολόκληρη την περιουσία του. Ύστερα από αυτά τα τραγικά γεγονότα η μητέρα του, Ταρσία Νικοκλή, κατέφυγε στην Οδησσό μαζί με τα οκτώ παιδιά της. Εκεί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος σπούδασε ως υπότροφος του Τσάρου στο γαλλικό Λύκειο «Ρισελιέ» μέχρι το 1830, οπότε η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ναύπλι. Ο ίδιος παρακολουθούσε μαθήματα στην κεντρική σχολή της Αίγινας με δάσκαλο τον Γεώργιο Γεννάδιο, αλλά τελικά δεν κατάφερε να αποφοιτήσει. Παρ' όλο που γνώριζε πολλές ξένες γλώσσες (γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά) και μελετούσε πολύ, δεν ολοκλήρωσε ποτέ καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης, γεγονός που έγινε αιτία για επικρίσεις που δέχτηκε όταν προσπαθούσε να διοριστεί στο Πανεπιστήμιο.
Το 1833 διορίστηκε υπάλληλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης, φτάνοντας στο βαθμό του διευθυντή. Το 1845 απολύθηκε από το υπουργείο σύμφωνα με το ψήφισμα της Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως σχετικά με τους ετερόχθονες. Το ίδιο έτος διορίστηκε καθηγητής ιστορίας στο Γυμνάσιο των Αθηνών, ύστερα από την δυσμενή μετάθεση του Γ. Γ. Παππαδόπουλου, με τον οποίο είχε στο παρελθόν δημόσιες διαφωνίες για ιστορικά θέματα. Το 1848 απορρίφθηκε η αίτησή του για να προσληφθεί ως υφηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο, λόγω έλλειψης πανεπιστημιακού πτυχίου και διδακτορικού[8]. Το πανεπιστήμιο του Μονάχου τον ανακήρυξε διδάκτορα in absentia,και τον ανακήρυξε όταν στις 10 Δεκεμβρίου του 1849 ο Παπαρρηγόπουλος υπέγραψε ένα υπόμνημα, γραμμένο στα λατινικά, προς τη Φιλοσοφική Σχολή του Μονάχου, και ο Κωνσταντίνος Σχινάς το διαβίβασε στις 19 Ιανουαρίου του 1850 και στις 22 του ίδιου του μήνα του παρείχε το σχετικό δίπλωμα. Τον Μάρτιο του 1850 υποβάλλεται στη διαδικασία του δοκιμαστικού μαθήματος στη Νομική Σχολή χωρίς όμως να διορισθεί σε αυτή[10]. Έγινε καθηγητής της Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή, στη θέση του Κωνσταντίνου Σχινά, όπου θα δίδασκε «την από των αρχαιοτέρων μέχρι των σημερινών χρόνων τύχην του ελληνικού έθνους».Έκτακτος καθηγητής στις 6 Μαρτίου 1851. Στις 17 Φεβρουαρίου του 1856 προήχθη σε τακτικό καθηγητή. Το 1870 και 1871 διεκδίκησε την πρυτανεία χωρίς επιτυχία, τελικά όμως το 1872 κατάφερε να εκλεγεί πρύτανης. Το 1875 ορίστηκε επίτιμος καθηγητής του πανεπιστημίου της Οδησσού, ενώ το1881 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας της Σερβίας. Μέχρι το 1864 συμμετείχε κάθε χρόνο στην κριτική επιτροπή των Ποιητικών Διαγωνισμών του Πανεπιστημίου Αθηνών και τις χρονιές 1858 και 1859 συνέταξε και την εισηγητική έκθεση της επιτροπής. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξελέγη επίτιμος πρόεδρος τουφιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».
Πολιτικοί
Δημήτρης Αβραμόπουλος
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 6 Ιουνίου του 1953. Η καταγωγή του είναι από την Αρκαδία και την Ηλεία, ρίζες αντίστοιχα των γονιών του, Ελένης και Λάμπρου.
Σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθως έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Βρυξέλλες και τη Βοστώνη.
Το 1980 αποφοιτά από τη Διπλωματική Ακαδημία του Υπουργείου Εξωτερικών και έκτοτε ξεκινά μια επαγγελματική σταδιοδρομία στο Διπλωματικό Σώμα, η οποία ολοκληρώθηκε το 1993 με την ένταξή του στον πολιτικό στίβο της χώρας μας.
Οι κυριότεροι σταθμοί αυτής της πορείας είναι οι εξής:
Πολιτική Σταδιοδρομία
1993: Διπλωμάτης καριέρας από το 1980, παραιτείται από το Υπουργείο Εξωτερικών για να κατέλθει στην πολιτική, με το Κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας».
Εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της «Νέας Δημοκρατίας».
Γραμματέας της Ν.Δ. στην Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ένωση (EDU).
Εκλέγεται Βουλευτής στην Α' Αθηνών, στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1993.
Εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της «Νέας Δημοκρατίας».
Γραμματέας της Ν.Δ. στην Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ένωση (EDU).
Εκλέγεται Βουλευτής στην Α' Αθηνών, στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1993.
1993-1994: Πρόεδρος της ΟΚΕ Εξωτερικών της Ν.Δ.
1995-2002: Δήμαρχος Αθηναίων. Εκλέγεται για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1994. Επανεκλέγεται τον Οκτώβριο του 1998 από τον πρώτο γύρο, συγκεντρώνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει σημειωθεί ποτέ σε δημοτικές εκλογές στην Αθήνα.
1995-1999: Πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ).
1995: Ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος της «Μόνιμης Διάσκεψης των Δημάρχων των Πρωτευουσών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης».
1996-2000: Αντιπρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης Τοπικών Αρχών (IULA).
1997-2002: Μέλος της Επιτροπής των Περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού Γραφείου (1997-2000).
2000-2001: Πρόεδρος του «Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών».
2000-2002: Πρόεδρος της «Διάσκεψης Κορυφής των Δημάρχων του Κόσμου». Στη Σύνοδο των Αθηνών, το Σεπτέμβριο του 2002, η Διάσκεψη επικύρωσε τη «Διπλωματία των Πόλεων, μια από τις διεθνείς πρωτοβουλίες του, η οποία υιοθετήθηκε από το Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε.
2001: Θεσπίζει το «Διεθνές Βραβείο των Αθηνών για τη Δημοκρατία», υπό την αιγίδα της UNESCO (Παρίσι).
2002: Ιδρύει την «Παγκόσμια Ένωση Ολυμπιακών Πόλεων», υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (Λοζάννη).
Ιδρύει το «Παγκόσμιο Ινστιτούτο για τη Διπλωματία των Πόλεων».
Ιδρύει το «Παγκόσμιο Ινστιτούτο για τη Διπλωματία των Πόλεων».
2004: Εκλέγεται πρώτος Βουλευτής Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία, στις εκλογές της 7ης Μαρτίου.
2004: Ορίζεται Υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης στη νέα Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
2006: Με τον ανασχηματισμό της 14ης Φεβρουαρίου, ορίζεται Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
2007: Επανεκλέγεται Βουλευτής στην πρώτη Περιφέρεια Αθηνών, στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου.
2007: Ορίζεται στη νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και πάλι, Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
2009: Επανεκλέγεται Βουλευτής στην πρώτη Περιφέρεια Αθηνών, στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Με απόφαση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας διορίζεται Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας και του ανατίθενται τα καθήκοντα του Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής του 8ου Τακτικού Συνεδρίου του Κόμματος.
2010: Ορίζεται Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ασκώντας εποπτεία επί των τομέων Εξωτερικής Πολιτικής, Άμυνας, Δημόσιας Διοίκησης, Πολιτισμού, Τουρισμού, Προστασίας του Πολίτη, Παιδείας, Δικαιοσύνης και Πολιτικής Στρατηγικής.
2011: Την 11η Νοεμβρίου αναλαμβάνει Υπουργός Εθνικής Άμυνας.
2012: Επανεκλέγεται Βουλευτής στην πρώτη Περιφέρεια Αθηνών, στις εκλογές της 6ης Μαΐου και στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Αναλαμβάνει Υπουργός Εξωτερικών.
2013: Την 25η Ιουνίου αναλαμβάνει Υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Άγγελος Αγγελόπουλος
Ο Άγγελος Αγγελόπουλος (Βλαχόρραπτη Αρκαδίας, 1904 - Αθήνα, 27 Απριλίου 1995) ήταν Έλληνας οικονομολόγος, πανεπιστημιακός, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Γεννήθηκε στο Βλαχόρραπτη της επαρχίας Γορτυνίας και ήταν γιος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και της Χριστίτσας Παπαθανασίου. Αδέρφια του ήταν οι βιομήχανοι Δημήτρης , Παναγιώτης και Γιάννης Αγγελόπουλος ενώ ανιψιός του ο Γιάννης Παπαθανασίου, υπουργός Οικονομικών. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην ΑΣΟΕ, της οποίας αναγορεύθηκε και διδάκτωρ. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο εξωτερικό μεταβαίνοντας στη Λειψία, στο πανεπιστήμιο της οποίας εκπόνησε διδακτορική διατριβή στις πολιτικές επιστήμες. Το 1931, εγκαταστάθηκε στην Γαλλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Επέστρεψε στην Ελλάδα και ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία εκλεγόμενος το 1932, υφηγητής δημόσιας οικονομίας στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1937, εξελέγη έκτακτος καθηγητής και το 1939 τακτικός καθηγητής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1946. Το ίδιο έτος απολύθηκε από την θέση του για πολιτικούς λόγους, και τρία χρόνια αργότερα το 1949, αναχώρησε για το εξωτερικό, όπου δίδαξε σε άλλα πανεπιστήμια. Το 1959 επέστρεψε στην Ελλάδα, εκλεγόμενος το 1961 τακτικός καθηγητής οικονομικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1967, οπότε και παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Το ίδιο έτος είχε εκλεγεί Πρύτανης της Παντείου. Το 1975, αναγορεύθηκε ομότιμος καθηγητής και το 1990 του δόθηκε τιμητικά ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή. Το 1976, εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Παράλληλα με την ακαδημαϊκή του καριέρα αναμείχθηκε με τα κοινά αναλαμβάνοντας διάφορες διοικητικές και πολιτικές θέσεις. Υπήρξε οικονομικός διευθυντής του υπουργείου Οικονομικών, διευθυντής του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου (1931-1945), γραμματέας επί των Οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού το 1944 και υφυπουργός Οικονομικών τι ίδιο έτος στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου. Την περίοδο 1974 με 1979, διετέλεσε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, ενώ είχε ήδη χρηματίσει πρόεδρος της Εθνικής Τραπέζης Βιομηχανικής Ανάπτυξης (ΕΤΒΑ, 1974) καθώς και αναπληρωτής διοικητής της Διεθνούς Τραπέζης (1974). Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο
Ηλίας Αποσκίτης
Ο Ηλίας Αποσκίτης του Κωνσταντίνου (1889 – 15 Δεκεμβρίου 1980) ήταν Έλληνας γιατρός και πολιτικός, ο οποίος χρημάτισε βουλευτής Γορτυνίας και Αρκαδίας (10 φορές ως το 1951) και υπουργός Προνοίας (1926), όπως επίσης Γενικός Διοικητής Κρήτης (1935).
Ο Κώστας Γείτονας είναι Έλληνας πολιτικός, πρώην Βουλευτής Β' Αθήνας με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος του Αργύρη (1918-2003), ήταν δικηγόρος και πολιτικός που εκλέχτηκε βουλευτής κατ' επανάληψη ενώ διετέλσε υπουργός σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του κόμματος.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β΄ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Γεννήθηκε στο χωριό Απόσκια (Βελημάχι) της Αρκαδίας. Υπήρξε στρατιωτικός γιατρός και πολιτεύτηκε αρχικά με την Ένωση των Φιλελευθέρων και αργότερα με το Κόμμα Εθνικοφρόνων. Εξελέγη πολλές φορές βουλευτής Γορτυνίας (1923, 28, 33) και Αρκαδίας (1926, 32) και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ως το 1951.
Στην κυβέρνηση του Κονδύλη το 1926, ανέλαβε υπουργός Υγιεινής, Προνοίας και Αντιλήψεως από τις 6 ως τις 17 Σεπτεμβρίου 1926 και υπουργός Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας από τις 30 Αυγούστου 1926 ως τις 16 Οκτωβρίου 1926, οπότε παραιτήθηκε. Στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη διορίστηκε Γενικός Διοικητής Κρήτης στις 25 Μαΐου 1934, αντικαθιστώντας τον Ιωάννη Μουτζουρίδη
Ο Ηλίας Αποσκίτης έλαβε μέρος στις εκλογές του 1946 και εξελέγη βουλευτής Αρκαδίας με τον Συνδυασμό Κόμματος Εθνικοφρόνων (Κόμμα Εθνικοφρόνων) με 9.529 ψήφους. Για τελευταία φορά εξελέγη στις εκλογές του 1951.
Αυγερινός Παρασκευάς
O Παρασκευάς Aυγερινός γεννήθηκε στην Αλωνίσταινα Αρκαδίας το 1927. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως ιατρός χειρουργός στην Αθήνα μέχρι το 1981. Από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ το 1974, υπήρξε τακτικό μέλος των Κεντρικών Επιτροπών του κινήματος μέχρι το 2004 και για 18 χρόνια μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου.
Από το 1981 ως το 1984, διατέλεσε Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας και από το 1984 ως το 1999.ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Από το 1993 ως το 1999, διατέλεσε Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και από το 2000 ως το 2004, Βουλευτής Επικρατείας στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Διατέλεσε ακόμα, από το 2002 ως το 2003, εκπρόσωπος του Εθνικού Κοινοβουλίου στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση για το "Μέλλον της Ευρώπης" για τη σύνταξη της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης,
Από το 1981 ως το 1984, διατέλεσε Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας και από το 1984 ως το 1999.ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Από το 1993 ως το 1999, διατέλεσε Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και από το 2000 ως το 2004, Βουλευτής Επικρατείας στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Διατέλεσε ακόμα, από το 2002 ως το 2003, εκπρόσωπος του Εθνικού Κοινοβουλίου στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση για το "Μέλλον της Ευρώπης" για τη σύνταξη της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης,
Κώστας Γείτονας
Ο Κώστας Γείτονας είναι Έλληνας πολιτικός, πρώην Βουλευτής Β' Αθήνας με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ.
Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1939 και είναι έγγαμος με τη Βούλα Δεληγιάννη-Γείτονα. Έχουν δύο κόρες και πέντε εγγόνια. Είναι Πολιτικός Μηχανικός (ΕΜΠ). Συμμετείχε στη Νεολαία των Φιλελευθέρων και στη Νεολαία της Ένωσης Κέντρου και εκλέγεται Βουλευτής από το 1989, όπου και έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα.
Είναι ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής συνεχώς από το 1985. Έχει διατελέσει Α' Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (21/4/00 μέχρι και 7/3/04), Υπουργός Επικρατείας (παρά τω Πρωθυπουργώ) (30/10/98 μέχρι και 13/04/00), Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας (25/9/1996 μέχρι 30/10/1998), Υπουργός Δημόσιας Τάξης (22/1/96 μέχρι 30/8/96), Αναπληρωτής Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ (8/7/94 μέχρι 21/1/96), Υφυπουργός Δημόσιας Τάξης (13/10/93 μέχρι 8/7/94), Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής στο Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου (1986-1989), Υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ (1985-1989) και Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Δημοσίων Έργων (1981 μέχρι 1985). Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του Ομίλου «Γεώργιος Γεννηματάς».
Ευάγγελος Γιαννόπουλος
Γεννήθηκε τον Μάιο του 1918 στη Μυγδαλιά Αρκαδίας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ως αξιωματικός, στη διάρκεια του οποίου και τραυματίστηκε. Στη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης ως διοικητής του 1ου τάγματος του 5ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Βαργιάννης.
Στη δικτατορία των Συνταγματαρχών συμμετείχε στην αντίσταση κατά του καθεστώτος και διώχθηκε επανειλημμένα. Το 1969 εκτοπίστηκε, ενώ λίγο καιρό μετά την απόλυσή του συνελήφθη και στη συνέχεια οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού (1971-72). Παρά ταύτα παρέμεινε στην Ελλάδα. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας ήταν εισηγητής και συντάκτης μηνύσεων με βάση των οποίων διώχθηκαν με την κατηγορία της προδοσίας και της στάσης οι πρωταίτιοι της δικτατορίας.
Ήταν βουλευτής της Β' Αθήνας από το 1981 μέχρι το θάνατό του το 2003 και το ίδιο διάστημα διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών (1981-1982), Εργασίας (1982-1986, 1993-1994 και 1996), Εμπορικής Ναυτιλίας (1987-1988), Αιγαίου (1988-1989) και Δικαιοσύνης (1996-2000).
Κατά τη διάρκεια της δίκης για το σκάνδαλο Κοσκωτά είχε σχεδόν καθημερινή παρουσία στο Κανάλι 29, ενώ ήταν βουλευτής, όπου και σχολίαζε τα περιστατικά δίκης. Συνέχισε να έχει την εκπομπή στο Κανάλι 5 και μετά την υπουργοποίησή του το 1993 στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, πράγμα που χαρακτηρίστηκε σαν μοναδική περίπτωση υπουργού που επιτίθεται στους αντιπάλους του μέσα από τη δική του εκπομπή.
Διετέλεσε μεταξύ άλλων πρόεδρος και γενικός γραμματέας της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας (1963-1976), μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού δικαίου (1976-1981), πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (1976-1981) πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Δικαιωμάτων και Ατομικών Ελευθεριών του ΔΣΑ (1976-1981) και πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΟΑΕΑ). Ήταν εκδότης και διευθυντής της δικηγορικής - νομικής εφημερίδας Δικηγορική Γνώμη (1960-1967 και 1975-1981), πρόεδρος της Ενώσεως Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου (1962) και νομικός σύμβουλος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία (1976-1981). Έγραψε ακόμη άρθρα και μελέτες για διάφορα νομικά θέματα.
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ήταν πολιτικός με μεγάλη απήχηση στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Ήταν γνωστός για τον αυθόρμητο τρόπο έκφρασής του αλλά και τις σκληρές εκφράσεις με τις οποίες συχνά επιτίθονταν στους αντιπάλους του.
Δημήτριος Γόντικας
Γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Για αρκετά χρόνα ιδιώτευσε ως δικηγόρος στον Πύργο Ηλείας ενώ το 1936εκλέχτηκε με το κόμμα των Φιελευθέρων βουλευτής Ηλεία. Στις εκλογές του 1946, 1950 και 1951 εκλέχτηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων, το 1956 με την Δημοκρατική Ένωση, το 1958 πάλι με το κόμμα των Φιλελευθέρων και το 1961 με την ΕΡΕ.
Συμμετείχε ως υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις. Συγκεκριμένα διετέλε υπουργός εφοδιασμού στην κυβέρνηση Σοφούλη & Σοφοκλή Βενιζέλου και υπουργός στρατιωτικών στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου. Επίσης χρημάτισε πρόεδρος της βουλής των Ελλήνων την περίοδο 1950-1952. Ήταν επίσης πρόεδρος του ελληνοαμερικανικού ινστιτούτου Αθηνών καθώς και του Ελληνογιουγκοσλαβικού συνδέσμου.
Ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά, τον μετέπειτα βουλευτή Κωστή και τον Ηλία Γόντικα.
ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β΄ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΑ.ΣΟ.Κ.
| Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 12.7.1936. |
Εξελέγη με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Α΄ Αθηνών στις εκλογές του 1981, βουλευτής Αρκαδίας στις εκλογές του 1985, του 1989 (Ιουνίου και Νοεμβρίου), του 1990 και του 1993 και Β΄ Αθηνών στις εκλογές του 2000. Μετέχει στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής και στην Επιτροπή Αποτίμησης της Τεχνολογίας. Διετέλεσε υφυπουργός Εμπορίου (1987-1989). Επίσης διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης Αποκέντρωσης (1993-1996) και υφυπουργός Μεταφορών (1996). Ηταν πρόεδρος του Δ.Σ. της Γενικής Τράπεζας (1997-2000). Ιδρυτικό μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1974) και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Στο σπίτι του ιδρύθηκε η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και υπήρξε ο πρώτος γραμματέας της. Διετέλεσε Γραμματέας του Τομέα Συνδικαλιστικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1975-1982). Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1982-1985). Δηλιγιάννης Θεόδωρος
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης (Λαγκάδια Αρκαδίας, 19 Μαΐου 1824 - Αθήνα, 31 Μαΐου 1905) ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός, πληρεξούσιος, βουλευτής, υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις και πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Όσο ζούσε, και στα χρόνια αμέσως μετά το θάνατό του, ο Δηλιγιάννης ήταν εξαιρετικά δημοφιλής σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα όμως, η υστεροφημία του υπέφερε, καθώς βρέθηκε στο στόχαστρο τόσο των φιλελεύθερων, όσο και των μαρξιστών ιστορικών, που προτιμούσαν να αξιολογούν θετικά τον μεγάλο του αντίπαλο Χαρίλαο Τρικούπη. Οι φιλελεύθεροι έβλεπαν τον Δηλιγιάννη ως λαϊκιστή και δημαγωγό που εμπόδιζε την απελευθέρωση οικονομίας και κοινωνίας, ενώ οι μαρξιστές ως εκφραστή των (κατά τη γνώμη τους) οπισθοδρομικών και «προ-καπιταλιστικών» κοινωνικών στρωμάτων.
Ο Δηλιγιάννης πράγματι ήταν αντιπαθής τόσο στην οικονομική ελίτ, όσο και στην (πολύ μικρή αριθμητικά τότε) εργατική τάξη. Κυρίως ήταν εκφραστής μιας ετερόκλητης συμμαχίας των κρατικών υπαλλήλων (στην πλειοψηφία τους Πελοποννήσιοι) με διάφορα μικροαστικά και μεσαία στρώματα αγροτών, αυτο-απασχολούμενων και μικροεμπόρων. Ο Δηλιγιάννης χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 και τα επακόλουθά του, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι προσπάθειές του στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών.
Γόνος σημαντικής Πελοποννησιακής πολιτικής οικογένειας προκρίτων και αρχόντων, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης ήταν γιος του Πανάγου Δεληγιάννη, επαναστάτη του '21 και στη συνέχεια έπαρχου Ηλείας και διοικητή Κορίνθου, και εγγονός του Ιωάννη Δεληγιάννη, Μωρογιάννη (κοτζαμπάση όλου του Μωριά) επί Τουρκοκρατίας. Αδελφός του ήταν ο ανώτατος δικαστικός και πρόεδρος του Αρείου Πάγου Νικόλαος Δηλιγιάννης.
Σπύρος Γιαννόπουλος
(Βάχλια - Τρόπαια)
Μεγαλωμένος στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας και μάλιστα της δυσπρόσιτης Γορτυνίας, με τα οποία πάντα κράτησε στενούς δεσμούς παρά τη ζωή του στην Αθήνα, είχε πάντα συνείδηση και συναίσθηση των δυσκολιών της ζωής μακριά από το κέντρο.
Γιατρός - Πτυχίο Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πήρε τις ειδικότητες Παθολογία και Καρδιολογία.Εργάστηκε ως γιατρός στο ΙΚΑ Αθηνών. Διετέλεσε: Πρόεδρος του συλλόγου γιατρών του ΙΚΑ Αθήνας - Πειραιά. Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας των γιατρών του ΙΚΑ. Γενικός Γραμματέας του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου. Εκλέχτηκε Βουλευτής Αρκαδίας του ΠΑΣΟΚ το 1981 - 85. Από το 1985 έως το 1988 ειδικός σύμβουλος του Υπουργού Υγείας. Εκλέγεται εκ νέου Βουλευτής το 1990 - 93. Από το 1993 έως το 1996 Υποδιοικητής του ΙΚΑ. Από 6/3/1997 Διοικητής του Ο.Γ.Α. - Ως μέλος του ΠΑΣΟΚ, ως Πρόεδρος των γιατρών του ΙΚΑ και ως Γενικός Γραμματέας του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, συμμετείχε σε πολλά προγράμματα και μελέτες για το σύστημα υγείας και την κοινωνική ασφάλιση. - Ως ειδικός σύμβουλος του Υπουργού Υγείας συνέβαλε στην υλοποίηση του ΕΣΥ. - Ως Βουλευτής διετέλεσε Γραμματέας του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας (ΚΤΕ) Υγείας - Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης. - Εισηγήθηκε και υποστήριξε όλα τα νομοσχέδια για την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση. - Ως Υποδιοικητής του ΙΚΑ προώθησε ιδιαιτέρως την εγκατάσταση του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος ΙΚΑ. - Ως Διοικητής του ΟΓΑ έθεσε σε εφαρμογή το νέο Κλάδο Κύριας Ασφάλισης Αγροτών (Νόμος 2458/97) και το νέο Νόμο (2459/97) των Οικογενειακών - Πολυτεκνικών Επιδομάτων. |
ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Παναγιώτης Συναδινός
Ο Π. Συναδινός (1878-1959) υπήρξε λαμπρός φιλόλογος και θεατρικός συγγραφέας. Κατάγεται από την Στεμνίτσα της Αρκαδίας, ενώ γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1878. Εργάστηκε από το 1904 έωσ το 19λ4 ως δημοσιογράφος και κατόπιν ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Ακρόπολις του Βλάση Γαβριηλίδη, του οποίου παντρεύτηκε την κόρη. Κατόπιν ανέλαβε την διεύθυνση των εφεημερίδων “Νέα Ελλάς” (1914), “Πρόδομος” (1919), και “Ακρόπολις” (1920-1922).
Την δεκαετία του 1930 διετέλεσε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής και Διευθυντής της Δημοτικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και, μετα τον πόλεμο, Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Από το 1932 έως το 1946 διετέλεσε Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Ο Π. Συναδινός είχε λαμπρή θητεία σαν θεατρικός συγγραφέας.΄Εγραψε Θεατρικά έργα, κυρίως κωμωδίες και σατυρικά, πολλά από τα οποία γνώρισαν επιτυχία στη σκηνή με πρωταγωνιστές σημαντικούς ηθοποιούς όπως η Κοτοπούλη, η Κυβέλη, ο Αργυρόπυλος, ο Λογοθετίδης κ.ά. Οι τίτλοι τους ήταν: “Μπλόφες” (1911), “Ο Ταρταρίνος” (1912), Ο Επιτήδειος” (1914), “Η τιμή του Γεωργίου” (1918), “Εσύ φταις” (1923), “Ο Καραγκιόζης” (1924), “Οι Πίνες” (1925), “Ο Μαικήνας” (1926), “Δεσποινίς δικηγόρος” (1932), “Εμείς τα Ζώα” (1931), “Κοσμικής κίνησις” (1932), “Γνωρίζετε ότι…” (1933), “Αυτός είμαι” (1934), “Ο Παλιάτσος” (1934), “Συναγερμός” (1940), “Στην κάψα του καλοκαιριού” (1944), κ.ά.
Διασκεύασε ακόμα για το Θέατρο την Οδύσσεια, τον “Ερωτόκριτο” (1929) και τον “Δου Κιχώτη” (1936) και έγραψε μια Ιστορία της Νεοελληνικής Μουσικής (1919).
Το σπίτι όπου γεννήθηκε σώζεται ακόμα στην Τρίπολη, αν και σε κακή κατάσταση.
Δημοσθένης Βαλαβάνης
Ο Δ. Βαλαβάνης ήταν ρομαντικός ποιητής και γεννήθηκε στην Καρύταινα το 1824. Πέθανε πολύ νέος σε ηλικία 33 χρονών από φυματίωση, στην Αθήνα το 1854. ’ρχισε να σπουδάζει ιατρική στην Αθήνα από 18 χρονών, αλλά αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει. εξ' αιτίας βιοτικών αναγκών. Έγραψε αξιόλογα ποιήματα ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τον πεζό λόγο (διήγημα "Δυο νύκτες"). Η ποίηση του ανήκει στο ρεύμα της Αθηναϊκής Σχολής (1830-1880) και εμφορείται απο τις τάσεις του ρομαντισμού και λογιωτακισμού.Ο ποιητής εκτός από την επιμελημένη καθαρεύουσα έγραψε και σε μια ανεπιτήδευτηκαι γνήσια δημοτική, πράγμα σπάνιο για την εποχή του. Δεν εξέδωσε καμία συλλογή. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Ευτέρπη" και στη "Μνημοσύνη".
Τo oνείρον μου
Λές κι αγγελούδα; ευμορφιά να σ' έδινε η χλομάδα
τα μάτια σου ανέγαλλιαζαν στην λάμψη και στη χάρη σα στο νερό το καθαρό του ήλιου η αντηλιάδα κι απ' τα μαλλιά σου επέρναγε το βάλσαμο να πάρη χαρούμεν, ανέποδιστο της μοναξιάς τ' αέρι και σαν να μη μ'εγνώριζες και σα στο λογισμό μου ποτέ να μήν έπερασες, ποτέ δεν σ' είχα φέρει |
Τάσος Γριτσόπουλος
Ο Τάσος Γριτσόπουλος Γεννήθηκε στη Δημητσάνα τον Ιανουάριο του 1911. Τα έτη 1928-1932 σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1940 διορίστηκε επιμελητής αρχαιοτήτων Γορτυνίας και στη συνέχεια έφορος της νεοσύστατης τότε ενιαίας Υπηρεσίας με τίτλο «Δημόσια Βιβλιοθήκη της Σχολής της Δημητσάνας, Ιστορικό Αρχείο Γορτυνίας». Το 1940 έλαβε μέρος στο έπος του 1940 ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Το 1949 ταξινόμησε το αρχείο Βλαχογιάννη στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Το 1958 μετατάχθηκε στη Μέση Εκπαίδευση, στην οποία και έφτασε το 1967 στο βαθμό Γενικού Επιθεωρητή και Επόπτη Μέσης Εκπαίδευσης. Το 1962 υπηρέτησε στο Γυμνάσιο Δημητσάνας, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τη θέση του εφόρου της Βιβλιοθήκης, άνευ αμοιβής. Τα χρόνια μεταξύ 1962-1968 υπηρέτησε σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της Τριπόλεως, του Μοσχάτου, του Πειραιά, στο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης και στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Το έτος 1966 ανακηρύχτηκε αριστούχος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 1969 εκλέχτηκε στο αξίωμα του Γενικού Γραμματέα, ενώ λίγο αργότερα, στο αξίωμα του Προέδρου της Εταιρείας το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα. Η παρουσία του Τάσου Γριτσοπούλου στην Εταιρεία Πελοποννησιακών Σπουδών, της επέφερε αίγλη, μεγάλη επιστημονική καταξίωση, κυρίως όμως διεθνή αναγνώριση. Όλα αυτά τα χρόνια, παρήγαγε σπουδαίο πνευματικό έργο το οποίο προώθησε προς όφελος όχι μόνο της Εταιρείας αλλά και της παγκόσμιας Επιστημονικής Κοινότητας. Στο επιστημονικό περιοδικό της εταιρείας «Πελοποννησιακά», εκδόθηκαν είκοσι έξι (26) τόμοι, στα «Πρακτικά των Επιστημονικών Συνεδρίων» Τοπικών και Διεθνών που διοργάνωσε όλα αυτά τα χρόνια η εταιρεία, εκδόθηκαν τριάντα πέντε (35) τόμοι, και στην «Επιστημονική Βιβλιοθήκη» της Εταιρείας, εκδόθηκαν δέκα πέντε (15) τόμοι. Εκτός αυτών, ο Τάσος Γριτσόπουλος, μετέχει ενεργά και στην Εταιρεία Ιστορικών Σπουδών επί του Νεωτέρου Ελληνισμού, αρχικά ως Γενικός Γραμματέας και μετέπειτα Πρόεδρος της και διευθύνει το περιοδικό «Μνημοσύνη», που μέχρι τις μέρες μας έχει εκδώσει δέκα πέντε (15) τόμους. Ειδικά για το επιστημονικό αυτό περιοδικό, αναφέρουμε ότι, ερευνά τον ιστορικό βίο ολόκληρης της νεότερης Ελλάδας από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τις μέρες μας, καλύπτοντας και τα ζητήματα του αλύτρωτου Ελληνισμού. Τέλος, ως Ιδρυτής και Πρόεδρος της Ενώσεως Επιστημονικών Εταιρειών Ελλάδος, διευθύνει το περιοδικό «Επιστημονική Κυψέλη» και προάγει τις ιστορικές έρευνες της Ελλάδος.
|
Επιστήμονες
’Αγγελος Θ. Αγγελόπουλος
Ο Άγγελος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Βλαχορράπτη Γορτυνίας το 1904. Είναι γόνος της μεγάλης οικονομικής δυναστείας των Αγγελόπουλων. Ο πατέρας του Θεόδωρος, που υπήρξε και ο γενάρχης της, ήταν ταχυδρομικός υπάλληλος και διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας του χωριού του. Απέκτησε εκτός από τον ’γγελο άλλους τρεις γιους. Το 1918 ξεκίνησε από το χωριό του με πενιχρά οικονομικά και σε διάστημα λίγων ετών, το 1932, ίδρυσε μαζί με τα παιδιά του τα "Ελληνικά Συρματουργεία"και τη ¨Βιομηχανία Ξύλου" και μετά την κατοχή, το 1948, την "Χαλυβουργική Α.Ε". Μάλιστα η παράδοση θέλει την οικογένειά του συγγενή με του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε'.
Ο ’γγελος σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στην ΑΣΟΕ και στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Στο τελευταίο πήρε διδακτορικό δίπλωμα και στη συνέχεια παρακολούθησε ανώτερες σπουδές στη Γαλλία. Ερχόμενος στην Ελλάδα διετέλεσε διευθυντής του Ανώτατου Οικονομμικού Συμβουλίου από το 1931-1934. Το 1933 έγινε υφηγητής και το το 1936 καθηγητής της Δημόσιας Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στην κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και συμμετείχε σαν Γραμματέας Οικονομικών στην Κυβέρνηση ΠΕΕΑ και στο συνέδριο το Λιβάνου. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, έως το Δεκέμβριο του 1944. Το 1960 ίδρυσε την Ελληνική Εταιρία Προγραμματισμού της οποίας διετέλεσε πρόεδρός έως το 1967. Το 1961 έγινε καθηγητής της Οικονομικής Πολιτικής στην Πάντειο Σχολή, όπου δίδαξε μέχρι το 1967. Στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών παραιτήθηκε. Μετά την μεταπολίτευση, τον Αύγουστο του 1974 ανέλαβε Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Σε όλη την καριέρα του ανέπτυξε σημαντική επιστημονική δράση, με συμμετοχή σε πολλά διεθνή συνέδρια, συγγρραφή επιστημονικών μελετών και άρθρων , δίνοντας διαλέξεις και μαθήματα στην Ελλάδα και σε πολλά Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Υπήρξε μέλος των Διεθνούς Ιντιτούτου Στατιστικής, της Δημόσιας Οικονομίας, του Δημοσιονομικού Δικαίου, του Δημογραφικού Ινστιτούτου, της Εκτελεστικής Επιτροπής του Διεθνούς Κέντρου Ανάπτυξης κ.λ.π. Σαν επιστέγασμα της λαμπρής του σταδιοδρομίας, το 1974 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Oικονομίδης Βασίλειος
Ο Βασίλειος Oικονομίδης (1814 – 1894), νομοδιδάσκαλος, είναι ένας από τους επιφανείας και έξοχους νομικούς της χώρας μας. Γεννήθηκε το 1814 στην Βυτίνα. Σπούδασε νομικά στη Γερμανία και το 1843 αναδείχθηκε αριστούχος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Επέστρεψε στην Ελλάδα που και έγινε υφηνγτής του Ρωμαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1846 εκλέχτηκε έκτακτος καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και αργότερα έγινετακτικός καθηγητής.
Μπήκε στο δικαστικό κλάδο ως πρωτοδίκης και το 1847 προβιβάστηκε σε εφέτη. Το 1851 έγινε αρεοπαγίτης και δέκα χρόνια αργότερα αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου. Ενώ απρόκειτο να εκλεγεί πρόεδρος του Αρείου Πάγου, προτίμησε τη θέση του συμβούλου του Υπουργείου Οικονομικών, όπου έμεινε από το 1867 έως το 1875, οπότε αποχώρησε οριστικά από τη δημόσια υπηρεσία.
Η επιστημονική και η επαγγελματική του καριέρα ήταν λαμπρή. Την περίοδο 1859-1860 διατέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, τις περιόδους 1849-1850, 1857-1858 και 1864-1865 ήταν κοσμήτορας της Νομικής Σχολής.
Το συγγραφικό του έργο είναι σημαντικότατο. Οι κυριώτερες μελέτες-συγγράμματά του του είναι : “Εγχειρίδιον της Πολιτικής Δικονομίας”, “Περί της σχέσεως της δικαστικής εξουσίας προς την νομοθετικήν”, “Στοιχεία Αστικού Δικαίου” σε δυο τόμους που περιέχουν τις “Γενικές Αρχές” και το “Εμπράγματον Δίκαιον”, “Περί των παρά Ρωμαίοις δικαιοπραξιών Nexum και Mancipation", και το “Περί εισαγγελίας του αστικύ δικαίου”, λόγος πανηγυρικός κατά την ανάληψη του πρυτανικού αξιώματος. Συνέγραψε επίσης πλήθος επιστημονικών διατριβών και γνωματοδοτήσεων.
Καλές Τέχνες
Κώστας Γαβράς
Ο Κώστας Γαβράς , σκηνοθέτης και παραγωγός, γεννήθηκε στα Λουτρά Ηραίας στις 12 Φεβρουαρίου 1933. O πατέρας του, του οποίου η στράτευση και οι αγώνες, έμελαν να τον εμπνεύσουν στη μετέπειτα καριέρα του, συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση κατα των κατακτητών στη διάρκεια της ιταλογερμανικής κατοχής. Στην πολιτικά ταραγμένη περίοδο που ακολούθησε την απελευθέρωση, ο πατέρας και η οικογένειά του διώχτηκαν από την παράταξη που επικράτησε. Ο νεαρός Γαβράς, αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, επεδίωξε να φύγει στις ΗΠΑ αλλά δεν έγινε δεκτός. Έτσι έφυγε για την Γαλλία, και γράφτηκε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι.
Λίγο αργότερα όμως διέκοψε τις σπουδές του για να στραφεί στον κινηματογράφο και να παρακολουθήσει το Institut de Ηautes Etudes Cinematographiques. Συνεργάστηκε σαν βοηθός σκηνοθέτης με τους Ρενέ Κλαίρ, Ιβ Αλεγκρέ, Ρενέ Κλεμάν, Χενρί Βερνέϊγ, Μαρσέλ Οπιλς και άλλους.Το 1965 έκανε την πρώτη του ταινία, "The Sleeping Car Murder", της οποίας έγραψε επίσης και το σενάριο. Η ταινία ήταν ένα πολύ πετυχημένο θρίλλερ με πρωταγωνιστές τους Υβ Μοντάν, Σιμόν Σινιορέ, Ζακ Περέβ και Ζαν Λουϊ Τρεντινιάν, κέρδισε το βραβείο Edgar Allen Poe και αναγνωρίστηκε σαν ένα πό τα δέκα καλύτερα φιλμς της χρονιάς.
Το 1969 ο Γαβράς σκηνοθέτησε την πολυσυζητημένη ταινία "Ζ", που ήταν σταθμός στην καριέρα του. Πρωταγωνιστούσαν ο Υβ Μοντάν, ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, με τους οποίους θα συνεργαζόταν μετέπειτα σε πολλές ταινίες, και η Ειρήνη Παππά. Η ταινία ήταν ένα πολιτικό και αντιφασιστικό φίλμ στο οποίο ο Γαβράς χρησιμοποίησε τεχνικές θρίλλερ για να αποδώσει ένα σκοτεινό πολιτικό σκηνικό απευθύνοντας συγχρόνως ένα δριμύ κατηγορώ στο δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Με την ταινία του αυτή, στην οποία ήταν παραγωγός και συν-συγγραφέας, ο Γαβράς σημάδεψε με ένα προσωπικό στύλ τη διεθνή κινηματογραφία. Η ταινία έλαβε το Όσκαρ της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και ο Γαβράς πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας και σεναρίου.
Τα επόμενα χρόνια συνδύασε την έντονη πολιτική του στράτευση με την αδιαμφισβήτητη κινηματογραφική κατάρτησή του για να φτιάξει μια σειρά ταινιών που αποτελούσαν διαμαρτυρίες και καταπέλτη για τα όπου γης καταπιεστικά καθεστώτα αλλά και με και έντονη αμφισβήτηση και κριτική του Αμερικανικού παράγοντα. Έτσι ακολούθησαν οι ταινίες "Κατάσταση Πολιορκίας" (με αναφορά την Ουραγουάη, το 1973), "Ο Αγνοούμενος" (1982), όπου αυτή τη φορά συνεργάστηκε με τους Αμερικανούς ηθοποιούς Jack Lemmon και Sissy Spacek και κέρδισε ένα Όσκαρ σκηνοθεσίας. Την ίδια χρονιά έγινε διευθυντής τουCinematheque Francais. Το 1983 με την ταινία του "Χάνα Κ" (1983) εξόργισε πολλούς με την φιλο-παλαιστινιακή του στάση. Στη συνέχεια δημιούργησε και άλλες ταινίες, όπως τον "Προδομένο" (1988) και το "Music Box" (1990), πολιτικά στρατευμένες και αυτές και σε σχέση με αν και με λιγότερο πάθος σε σύγκριση με τις προγενέστερες. Εν τω μεταξύ έιχε κερδίσει και ένα άλλο Όσκαρ ξένης ταινίας το 1977 με την ταινία του "Madame Rosa" με πρωταγωνίστρια την Σιμόν Σινιορέ, ενώ το 1993 διεύθυνε και έγραψε την "Μικρή Αποκάλυψη".
Δημήτρης Μητρόπουλος
Με καταγωγή από το χωριό Μελισσόπετρα Γορτυνίας, ο Δημήτρης Μητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1896. Μόνον ερείπια από το πατρικό του σπίτι στην Μελισσόπετρα σώζονταισήμερα. Το 1910 άρχισε τις σπουδές του στο πιάνο και στη σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών. Το 1913 σε εμφανιση με τον δάσκαλό του σε συναυλία, φανέρωσε τη διπλή ιδιότητά του ως συνθέτη και πιανίστα. Το 1915 βρέθηκε για πρώτη φορά στο πόντιουμ της ορχήστρας. Το 1919 παίρνει δίπλωμα πιάνου με Xρυσό Mετάλλιο από το ίδιο Ωδείο και τον επόμενο χρόνο συνεχίζει τις σπουδές του με υποτροφία στις Bρυξέλλες. Το 1921 εγκαταθλισται στο Bερολίνο, όπου ασχολείται με αυτοσχεδιασμούς σε εκκλησιαστικό όργανο. Εκεί γνωρίζεται με τον γνωστό συνθέτη και δάσκαλο Φερούτσιο Mπουζόνι.
Το 1924 επιστρέφει στην Aθήνα, όπου αναλαμβάνει θέση βοηθού μαέστρου στην Oρχήστρα του Eλληνικού Ωδείου, μέχρι το 1925. κατόπι ως αρχιμουσικός διευθύνει την ορχήστρα την ορχήστρα του Συλλόγου Συναυλιών (1925-1927) και έως το 1939 την ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών. Το 1936 καλείται να διευθύνει τη Συμφωνική Oρχήστρα της Bοστόνης. Με την ορχήστρα αυτή θα παρουσιάσει το Tρίτο Kοντσέρτο του Προκόφιεφ με διπλή ιδιότητα σολίστ-μαέστρου, μια στιγμή που θα έμελε να αποτελέσει μεγάλο σταθμό στην καριέρα του. Σύντομα δέχεται πρόταση να αναλάβει τη θέση του πρώτου αρχιμουσικού της Συμφωνικής Oρχήστρας της Mιννεάπολης (1938 - 1949) και εγκαταθίσαται στην Αμερική. Το 1944 διορίζεται καλλιτεχνικός διευθυντής και πρώτος αρχιμουσικός της Oρχήστρας της Φιλαδέλφειας. Τπ 1949 αναλαμβάνει μόνιμος συνδιευθυντής στη Φιλαρμονική Oρχήστρα της Nέας Yόρκης μαζί με τον Λέοπολντ Στοκόφσκι. Tο επόμενο έτος, ο Mητρόπουλος απομένει μόνος στη διεύθυνση της ορχήστρας, αφού ο Στοκόφσκι αποσύρεται. Το 1951 αναλαμβάνει και καθήκοντα καλλιτεχνικού διευθυντή της ίδιας ορχήστρας, μέχρι το 1957, όταν τη θέση του παίρνει ο Λέοναρντ Mπέρνσταϊν.
Το 1958 επισκέπτεται την Aθήνα με τη Φιλαρμονική της Bιέννης. Την περίοδο αυτή θα διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες της Eυρώπης, όπως του Φεστιβάλ του Zάλτσμπουργκ, του Mουσικού Mαΐου της Φλωρεντίας, τη Φιλαρμονική του Bερολίνου, τη Συμφωνική Oρχήστρα της Bαυαρικής Pαδιοφωνίας, τη Bασιλική Oρχήστρα του Concertgebouw κ.ά. Το 1959 παθαίνει δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, οπότε οι γιατροί τού συστήνουν να εγκαταλείψει τη διεύθυνση ορχήστρας. Ο Μητρόπουλος όμως θεωρεί ότι κάτι τέτοια θα ήταν καταστροφικό γι' αυτόν, και απτόητος συνεχίζει να διευθύνει με την ίδια θέρμη.
Στις 2 Nοεμβρίου του 1960 παθαίνει μια τελευταία και μοιραία καρδιακή προσβολή στο πόντιουμ της Σκάλας του Mιλάνου κατά τη διάρκεια μιας πρόβας της 3ης Συμφωνίας του Gu. Mahler. Σύμφωνα με την επιθυμία του, η σορός του αποτεφρώθηκε στην Eλβετία και η τέφρα του επέστρεψε στην Aθήνα, όπου εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο Ωδείο Hρώδου Aττικού.
O Δημήτρης Μητρόπουλος έγραψε εξπρεσιονιστικά και ατονικά, αλλά σταμάτησε τη σύνθεση και αφιερώθηκε στη διεύθυνση ορχήστρας. Συγχρόνως διακρίθηκε και ως πιανίστας. Έκανε πρόβες με την ορχήστρα χωρίς παρτιτούρα, γιατί ήξερε απ' έξω τις φωνές όλων των οργάνων. Το συνθετικό έργο του Δ. Μητρόπουλου είναι επηρεασμένο από τις σύγχρονες μουσικές τάσεις της εποχής του. Έργα του: " Η ψυχή μου", "Η ελληνική σονάτα", "Τέσσερις Κυθηραϊκοί χοροί", η όπερα "Βεατρίκη", η οποία ανέβηκε για πρώτη φορά το 1919 στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών.
Μίμης Φωτόπουλος
Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος του Νικολάου (20 Απριλίου 1913 - 29 Οκτωβρίου 1986) υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος του Νικολάου (20 Απριλίου 1913 - 29 Οκτωβρίου 1986) υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας και ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου από τη Ζάτουνα της Αρκαδίας και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β' έτος, 1933).
Εργάσθηκε ως ηθοποιός - θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία καιΚύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α' και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.
Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» τουΣαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Το σωφεράκι», «Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης» (στην ταινία αυτή η Ελένη Προκοπίουαποτέλεσε την κινηματογραφική του κόρη), «Ο γρουσούζης» κ.ά.
Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα που βρίσκουμε στην ταινία «Ο ουρανοκατέβατος»: «Και μετά θα κάααθεσαι!»
Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1986.
|
Ευεργέτες
Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος
Ο Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος υπήρξε μεγάλη φυσιογνωμία της οικονομικής ζωής και της βιομηχανίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα τα μεταπολεμικά χρόνια. Γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1909 στο χωριόΒλαχοράπτη της Γορτυνίας. Το 1920 έφυγε με την οικογένειά του για την Αθήνα όπου εργάστηκε σκληρά σαν ιδιωτικός υπάλληλος. Στη συνέχεια μαζί με τον πατέρα του και τα αδέλφια του δημιούργησε τις εταιρίες “Ελληνικά Συρματουργεία” και “Βιομηχανία Ξυλου”. Μετά τον πόλεμο του 1940 και τον τερματισμό της εμφύλιας σύγκρουσης συμμετείχε στη δημιουργία της “Χαλυβουργική Α.Ε.”.
Το 1942 παντρεύτηκε την Ελένη Μάρκου και απέκτησε δύο γιους, το Θεόδωρο και τον Κωνσταντίνο. Παρ' όλη τη οικονομική του ευρωστία, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος παρέμεινε στη ζωή του απλός και δεν αλλοίωσε στο ελάχιστο το χαρακτήρα του από αυτά που απόκτησε. Δεν εγκαταστάθηκε στη Ζυρίχη, όπως άλλα μέλη της οικογένειάς του και προτίμησε να διαμένει στο Χαλάνδρι στο σπίτι που απόκτησε από τη γυναίκα του.
Ο Π. Αγγελόπουλος συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγάλων ευργετών της Αρκαδίας. Το κοινωφελές έργο του είναι τεράστιο. Αναπαλαίωσε το πατρικό σπίτι του Γρηγορίου Ε΄στην ιστορική Δημητσάνα. Ανοικοδόμησε το σπίτι των Κολοκοτρωναίων στο Λυμποβίσι, ανέγειρε το Μέγαρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, το 1974 δώρισε στο νοσοκομείο “Αγιος Σάββας” το τελειότατο ακτινοθεραπευτικό μηχάνημα, κατασκεύασε τον ορθόδοζο ναό Αγίου Δημητρίου στη Ζυρίχη, χρηματοδότησε γενναία το ερευνητικό πρόγραμμα της Ακαδημίας Αθηνών κ.α.
Επίσης πλούσια ήταν η συνεισφορά του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Βλαχορράφτη, αφού χρηματοδότησε πολλά κοινοφελή έργα για την αναζωογόννηση της φτωχής ιδιαίτερης πατρίδας του.
Το 1991 μαζί με σαράντα βουλευτές όλου του πολιτικού φάσματος μεταβαίνει στα Πατριαρχεία της Ανατολής και συντελεί στην περίφημη συνάντηση στο Φανάρι των προκαθήμενων όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ο Πατριάρχης για να τον τιμήσει τον ανακήρυξε Μέγαλο Λογοθέτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το Μάιο του 1998 έλαβε από τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη βραβείο του ΕΒΕΑ για την επιχειρηματική του δυνατότητα και προσφορά. Πέθανε το 2001.
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι .....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου