ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ ΕΡΗΜΩΝΟΥΝ

H Γορτυνία  είναι  ορεινή περιοχή (κατά τους κρατικοδίαιτους πολιτικούς πεδινός) που ακολούθησε κι αυτή την μοίρα άλλων ορεινών περιοχών της χώρας και σιγά-σιγά ερήμωσε. Βέβαια, υπάρχουν κάποια χωριά που εξαιρούνται είτε γιατί κάποιος χωριανός έγινε υπουργός και φρόντισε τη γενέτειρά του είτε γιατί κάποιος άλλος έγινε πολύ πλούσιος και «προίκισε» με διάφορα έργα το χωριό του είτε γιατί κάποιοι ενδιαφέρθηκαν για την ανάπτυξή τους.

Η ζωή στο χωριό μπορεί να είναι όμορφη, χαλαρή και ονειρεμένη για πολλούς, αλλά είναι ουτοπικό να απαιτούμε από έναν σύγχρονο οικογενειάρχη να απαρνηθεί τις παροχές υπηρεσιών της πόλης και να ταλαιπωρηθεί με τη θέλησή του για τα αυτονόητα, όπως η υγεία ή η μόρφωση των παιδιών του.

Ανάμεσα στις αιτίες της εγκατάλειψης των ορεινών χωριών είναι η έλλειψη εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής για τη χρήση γης, την ανεργία, την αλλαγή του τρόπου ζωής. Στις ορεινές περιοχές οι δρόμοι άργησαν να γίνουν ή δεν έχουν γίνει ούτε και τώρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις έγιναν αμέσως μετά την ερήμωση των χωριών ή όταν η απελπισία είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, έτσι που ο δρόμος αντί να συγκρατήσει τον πληθυσμό διευκόλυνε τη φυγή του. Ολόκληρες οικογένειες συγκεντρώνουν ότι έχουν και εγκαταλείπουν τους τόπους που γεννήθηκαν. Πολλοί φεύγουν στο εξωτερικό, άλλοι μαζεύονται στις πόλεις ή στα κοντινότερα κεφαλοχώρια. Άλλοι πάλι ζητούν δουλειά στην Αθήνα ή σε μεγάλες πόλεις . Από τη μια άκρη της ως την άλλη η ορεινή Γορτυνία και και κυρίως η κάτω Γορτυνία ερημώνει. Οι τελευταίοι άνθρωποι που είχαν απομείνει φεύγουν κι αυτοί προς τα αστικά κέντρα. Στα άγρια βουνά απλώνεται και πάλι η αρχέγονη σιωπή τους. 

Η ανάσα των χωριών αργοσβήνει, η παραμικρή ελπίδα χάνεται.

Το φαινόμενο της ερήμωσης των ορεινών περιοχών είναι γενικότερο. Η αντιμετώπιση, όμως, του προβλήματος είναι η πιστοποίηση   και η ευαισθησία του κάθε λαού απέναντι στο πολιτισμό και την ιστορία του. Υπάρχουν αναπτυγμένες φυσικά χώρες που συνειδητοποίησαν εγκαίρως την ανάγκη διαφύλαξης της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και εκπόνησαν προγράμματα ανάκτησης των ορεινών οικισμών - χωριών διαθέτοντας κονδύλια για να κρατήσουν στη ζωή και να αξιοποιήσουν τις ορεινές περιοχές τους. Σε όσα μέρη της ορεινής Ελλάδας σημειώθηκαν προσπάθειες ανάπτυξης, αυτές οφείλονταν συνήθως αποκλειστικά στη δράση τοπικών φορέων και πρωτοβουλιών των κατοίκων.

Πολλοί μιλούν για μια τελειωμένη υπόθεση, για ένα θάνατο μη αναστρέψιμο. 

Οι διάφορες υπηρεσίες, στο όνομα των προτεραιοτήτων, αποδέχθηκαν την εγκατάλειψη χωρίς να έχουν ερευνήσει τις αιτίες της και χωρίς να έχουν αναζητήσει εναλλακτικές προτάσεις. Και σίγουρα πολλά θα μπορούσαν να γίνουν τόσο για την προστασία του φυσικού και τεχνητού περιβάλλοντος όσο και για την οικονομική και ήπια τουριστική ανάπτυξη των ορεινών περιοχών. Η μετατόπιση ευθυνών από τον ένα αρμόδιο στον άλλο, δεν θα ωφελούσε πλέον κανέναν. Επιτέλους οι κρατικές υπηρεσίες θα πρέπει να δώσουν το παρόν.

 Η τουριστική εκμετάλλευση εκείνων που συνδυάζουν την ομορφιά του τοπίου με την ιστορία και τα υπέροχα κτίσματα (π.χ. καλντερίμια, γεφύρια, νερόμυλους κ.λ.π. ) είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση για να διατηρηθούν στο μέλλον. Από μόνα τους, άλλωστε, τα σημεία αυτά αποτελούν αξίες που δεν πρέπει να χαθούν...

παράδειγμα

Η Αρκαδία  το 1961 είχε 135.042 κατοίκους το 2001 είχε 102.035 κατοίκους δηλαδή μεταβολή % -24,44

Η Περιοχή μας έχει πολλά να δείξει, πολλά να αναδείξει αλλά χρειάζεται ενδιαφέρον και προσπάθεια. 

Φυσικό κάλος, ειδυλλιακά τοπία, αρχαιολογικούς χώρους, λίμνες, ποτάμια, φαράγγια, ιστορικά μοναστήρια και πολλά άλλα. Έργα ανάπτυξης λοιπόν κι όχι μόνο λόγια και πάνω απ' όλα δρόμους. 

Πόσα χρόνια περιμένουμε και πόσα άλλα θα περιμένουμε για το δρόμο παράκαμψης Λαγκαδίων..... 

Έλεος Αρκάδες πολιτικοί και Δημόσιοι Κύριοι Άρχοντες .......